Η αλήθεια είναι πως η αναμέτρηση με τη λευκή κόλλα εδώ και ώρα με βρίσκει ηττημένη πανηγυρικά, ενώ ο βαθμός δυστοκίας στα 5 αστέρια δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Αλλά πώς είναι δυνατόν να αποτυπωθεί το προχθεσινό βίωμα έτσι απλώς; Ο μόνος τρόπος είναι αναγκαστικά ο περιγραφικός και τούτο θα επιδιώξω.
Το live στη Θεσσαλονίκη μετατρέπεται δυστυχώς (για μένα βορειοελλαδίτισσα και βορειοευρωπαία γαρ) σε live in Athens. Το πρώτο κύμα απογοήτευσης με χτυπάει, καθώς το κοντέρ μου πρέπει να καταγράψει επιπλέον 1000 χιλιόμετρα από τις διόλου ευκαταφρόνητες 4000 που ήδη είχε διανύσει. «Χαλάλι τους», ο εσωτερικός μονόλογος, «σιγά την απόσταση». Επόμενη ανακοίνωση ο χώρος: εσωτερικός. «Μα οι ευλογημένοι σε κλειστό χώρο θα το κάνουν ενώ σκάει ο τζίτζικας; Είναι δυνατόν;» και αρχίζει να με λούζει κρύος ιδρώτας αναλογιζόμενη τον καυτό που επρόκειτο να ρίξω εγκλωβισμένη στους τέσσερις τείχους. Τρίτη και φαρμακερή ήταν η ανακοίνωση του support group. Matisse. «Χμ… ναι… Μήπως να μην πάω;» Το ομολογώ. Πέρασε αυτή η αδιανόητη σκέψη από το μυαλό μου, στην οποία ευτυχώς δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία.
Μέσα σε τέτοια συναισθηματικά και προκαταβεβλημένα συμφραζόμενα έφτασε η ενδεκάτη Σεπτεμβρίου. Το μόνο που παραγκώνιζε τη κατάσταση ήταν φυσικά οι Suede που οκτώ χρόνια μετά τη διάλυση τους επανενωμένοι πια θα εμφανίζονταν μπροστά μου.
21:00 Ιερά Οδός (σε αυτό το σημείο ένα υστερόγραφο και ένα μεγάλο ερωτηματικό προς τους ιθύνοντες: είναι δυνατόν να μην υπάρχει πουθενά η ώρα έναρξης της συναυλίας; Ούτε σε εισιτήριο, ούτε σε αφίσα, ούτε σε ιστοσελίδες; Πρέπει δηλαδή να ψάχνεις ένα τέταρτο στο φίλο μας τον γούγλη για να ανακαλύψεις το αυτονόητο; Κλείνει η παρένθεση).
Ο κόσμος έχει αρχίσει να συγκεντρώνεται μέσα και έξω από το χώρο. Δεν ήταν ιδιαίτερα πολύς, κάτι που μου προκάλεσε μεν εντύπωση, αλλά δε με ενόχλησε ιδιαίτερα. Περιμένω στην ουρά και έπειτα από λίγη ώρα κρατώντας σφιχτά το πολυπόθητο χαρτάκι μπαίνω μέσα και εδώ είναι που έρχεται το πρώτο σοκ. Ο χώρος είναι καταπληκτικός. Μεγάλος, καινούριος, πολυεπίπεδος, εντυπωσιακός! Με μία τεράστια σκηνή και ένα φωτισμό που δεν είχα συναντήσει ξανά. Εννοείται πως το air condition και ο εξαερισμός δούλευαν στο φουλ μετατρέποντας την εξωτερική κουφόβραση και καυτή άσφαλτο σε μια μακρινή δυσάρεστη ανάμνηση. Αυτό όμως που με ενθουσίασε ήταν τα σκαλοπάτια και ο εξώστης. Προσέφεραν σε ‘μένα και στην XS συνομοταξία μου τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε αξιοπρεπώς όλα όσα συνέβαιναν επάνω στην σκηνή χωρίς να εμφανιστούν ούτε στιγμή τα γνωστά συναυλιακά κλειστο-αγοραφοβικά ένστικτα.
21:15. Χωρίς καμία καθυστέρηση εμφανίζονται στην σκηνή οι Matisse. Η αλήθεια είναι πως δεν γνώριζα παραπάνω από ένα τραγούδι τους και ήθελα να τελειώνουν το γρηγορότερο δυνατόν. Να που όμως εδώ έρχεται και η δεύτερη ανατροπή. Ξεσηκώνουν το κοινό και προετοιμάζουν ιδανικά το έδαφος για τους Άγγλους καλλιτέχνες. Πίστευα πως κανένα ελληνικό συγκρότημα δεν ταίριαζε στη συγκεκριμένη εκδήλωση και ότι θα έπρεπε να κουβαλήσουν μαζί τους αν μη τι άλλο ένα ακόμα εισαγόμενο συγκρότημα. Έσφαλλα. Για 45 λεπτά υποστήριξαν με αξιοπρέπεια αυτό που έκαναν δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα άξια για αυτό που θα ακολουθούσε.
22:00-22:30. Το ευρωπαϊκών δεδομένων διάλειμμα. Όλα τηρούνται στην εντέλεια. Δε ξεφεύγουν δευτερόλεπτο από την αγγλική τους συνέπεια.
22:30. And the show begins… Οι Suede βγαίνουν στην σκηνή και το υπερθέαμα ξεκινάει. Υπό την επήρεια λυσσαλέας ενεργητικότητας ο Anderson αρπάζει το μικρόφωνο και δεν το αφήνει παρά μόνο για να το παραχωρήσει στο κοινό και να αφουγκραστεί την ορμή του. Οι επιτυχίες διαδέχονται η μία την άλλη ντοπάροντας ολοένα και περισσότερο τον κόσμο με τη μοναδικά επιβλητική σκηνική παρουσία του. Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι πως το ένα τραγούδι διαδεχόταν το άλλο αλυσιδωτά χωρίς ενδιάμεσες παύσεις. Μόνο τα δυνατά χειροκροτήματα δήλωναν τη γρήγορη εναλλαγή των τραγουδιών. Αυτό που ίσως να με ενόχλησε λιγάκι είναι πως ο Brett χαιρέτησε το κοινό με 2-3 λόγια τυπικά και έπειτα από περίπου 45 λεπτά συναυλίας. Ακριβώς στη μέση δηλαδή. Πώς να μην του το συγχωρήσεις όμως όταν μετά σε καθηλώνει με το Wild Ones; Και τώρα που το σκέφτομαι… μετά από τόσες μουσικές και την απίστευτη βραδιά που μας χάρισε; Ποιο τραγούδι της λίστας να πρωτοαναφέρεις; Το Everything will flow; Το Beautiful ones; Το Can’t can get enough; Ποιο;
23:50. Η πιο συγκλονιστική στιγμή της βραδιάς. Τυπικοί στο χρονόμετρο αποχαιρετούν το κοινό τους και επανέρχονται για το ένα και μοναδικό encore, το Saturday night. Ανατριχίλα. Καμία άλλη λέξη…
Η συναυλία τελειώνει, τα φώτα ανοίγουν και ο κόσμος μένει να κοιτά εκστασιασμένος προσπαθώντας να συλλάβει αυτό που μόλις είχε προηγηθεί.
Έπειτα από ένα ολόκληρο 24ωρο που μεσολάβησε δύο κουβέντες έχω μοναχά να πω: σας ευχαριστώ για τις στιγμές που μου χαρίσατε!
videos by tzorzis01
Οι φωτογραφίες είναι από το επίσημο site των Suede και όχι από τη συναυλία τους στην Αθήνα.
Το live στη Θεσσαλονίκη μετατρέπεται δυστυχώς (για μένα βορειοελλαδίτισσα και βορειοευρωπαία γαρ) σε live in Athens. Το πρώτο κύμα απογοήτευσης με χτυπάει, καθώς το κοντέρ μου πρέπει να καταγράψει επιπλέον 1000 χιλιόμετρα από τις διόλου ευκαταφρόνητες 4000 που ήδη είχε διανύσει. «Χαλάλι τους», ο εσωτερικός μονόλογος, «σιγά την απόσταση». Επόμενη ανακοίνωση ο χώρος: εσωτερικός. «Μα οι ευλογημένοι σε κλειστό χώρο θα το κάνουν ενώ σκάει ο τζίτζικας; Είναι δυνατόν;» και αρχίζει να με λούζει κρύος ιδρώτας αναλογιζόμενη τον καυτό που επρόκειτο να ρίξω εγκλωβισμένη στους τέσσερις τείχους. Τρίτη και φαρμακερή ήταν η ανακοίνωση του support group. Matisse. «Χμ… ναι… Μήπως να μην πάω;» Το ομολογώ. Πέρασε αυτή η αδιανόητη σκέψη από το μυαλό μου, στην οποία ευτυχώς δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία.
Μέσα σε τέτοια συναισθηματικά και προκαταβεβλημένα συμφραζόμενα έφτασε η ενδεκάτη Σεπτεμβρίου. Το μόνο που παραγκώνιζε τη κατάσταση ήταν φυσικά οι Suede που οκτώ χρόνια μετά τη διάλυση τους επανενωμένοι πια θα εμφανίζονταν μπροστά μου.
21:00 Ιερά Οδός (σε αυτό το σημείο ένα υστερόγραφο και ένα μεγάλο ερωτηματικό προς τους ιθύνοντες: είναι δυνατόν να μην υπάρχει πουθενά η ώρα έναρξης της συναυλίας; Ούτε σε εισιτήριο, ούτε σε αφίσα, ούτε σε ιστοσελίδες; Πρέπει δηλαδή να ψάχνεις ένα τέταρτο στο φίλο μας τον γούγλη για να ανακαλύψεις το αυτονόητο; Κλείνει η παρένθεση). Ο κόσμος έχει αρχίσει να συγκεντρώνεται μέσα και έξω από το χώρο. Δεν ήταν ιδιαίτερα πολύς, κάτι που μου προκάλεσε μεν εντύπωση, αλλά δε με ενόχλησε ιδιαίτερα. Περιμένω στην ουρά και έπειτα από λίγη ώρα κρατώντας σφιχτά το πολυπόθητο χαρτάκι μπαίνω μέσα και εδώ είναι που έρχεται το πρώτο σοκ. Ο χώρος είναι καταπληκτικός. Μεγάλος, καινούριος, πολυεπίπεδος, εντυπωσιακός! Με μία τεράστια σκηνή και ένα φωτισμό που δεν είχα συναντήσει ξανά. Εννοείται πως το air condition και ο εξαερισμός δούλευαν στο φουλ μετατρέποντας την εξωτερική κουφόβραση και καυτή άσφαλτο σε μια μακρινή δυσάρεστη ανάμνηση. Αυτό όμως που με ενθουσίασε ήταν τα σκαλοπάτια και ο εξώστης. Προσέφεραν σε ‘μένα και στην XS συνομοταξία μου τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε αξιοπρεπώς όλα όσα συνέβαιναν επάνω στην σκηνή χωρίς να εμφανιστούν ούτε στιγμή τα γνωστά συναυλιακά κλειστο-αγοραφοβικά ένστικτα.
21:15. Χωρίς καμία καθυστέρηση εμφανίζονται στην σκηνή οι Matisse. Η αλήθεια είναι πως δεν γνώριζα παραπάνω από ένα τραγούδι τους και ήθελα να τελειώνουν το γρηγορότερο δυνατόν. Να που όμως εδώ έρχεται και η δεύτερη ανατροπή. Ξεσηκώνουν το κοινό και προετοιμάζουν ιδανικά το έδαφος για τους Άγγλους καλλιτέχνες. Πίστευα πως κανένα ελληνικό συγκρότημα δεν ταίριαζε στη συγκεκριμένη εκδήλωση και ότι θα έπρεπε να κουβαλήσουν μαζί τους αν μη τι άλλο ένα ακόμα εισαγόμενο συγκρότημα. Έσφαλλα. Για 45 λεπτά υποστήριξαν με αξιοπρέπεια αυτό που έκαναν δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα άξια για αυτό που θα ακολουθούσε.
22:00-22:30. Το ευρωπαϊκών δεδομένων διάλειμμα. Όλα τηρούνται στην εντέλεια. Δε ξεφεύγουν δευτερόλεπτο από την αγγλική τους συνέπεια.22:30. And the show begins… Οι Suede βγαίνουν στην σκηνή και το υπερθέαμα ξεκινάει. Υπό την επήρεια λυσσαλέας ενεργητικότητας ο Anderson αρπάζει το μικρόφωνο και δεν το αφήνει παρά μόνο για να το παραχωρήσει στο κοινό και να αφουγκραστεί την ορμή του. Οι επιτυχίες διαδέχονται η μία την άλλη ντοπάροντας ολοένα και περισσότερο τον κόσμο με τη μοναδικά επιβλητική σκηνική παρουσία του. Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι πως το ένα τραγούδι διαδεχόταν το άλλο αλυσιδωτά χωρίς ενδιάμεσες παύσεις. Μόνο τα δυνατά χειροκροτήματα δήλωναν τη γρήγορη εναλλαγή των τραγουδιών. Αυτό που ίσως να με ενόχλησε λιγάκι είναι πως ο Brett χαιρέτησε το κοινό με 2-3 λόγια τυπικά και έπειτα από περίπου 45 λεπτά συναυλίας. Ακριβώς στη μέση δηλαδή. Πώς να μην του το συγχωρήσεις όμως όταν μετά σε καθηλώνει με το Wild Ones; Και τώρα που το σκέφτομαι… μετά από τόσες μουσικές και την απίστευτη βραδιά που μας χάρισε; Ποιο τραγούδι της λίστας να πρωτοαναφέρεις; Το Everything will flow; Το Beautiful ones; Το Can’t can get enough; Ποιο;
23:50. Η πιο συγκλονιστική στιγμή της βραδιάς. Τυπικοί στο χρονόμετρο αποχαιρετούν το κοινό τους και επανέρχονται για το ένα και μοναδικό encore, το Saturday night. Ανατριχίλα. Καμία άλλη λέξη…
Η συναυλία τελειώνει, τα φώτα ανοίγουν και ο κόσμος μένει να κοιτά εκστασιασμένος προσπαθώντας να συλλάβει αυτό που μόλις είχε προηγηθεί.
Έπειτα από ένα ολόκληρο 24ωρο που μεσολάβησε δύο κουβέντες έχω μοναχά να πω: σας ευχαριστώ για τις στιγμές που μου χαρίσατε!
videos by tzorzis01
Οι φωτογραφίες είναι από το επίσημο site των Suede και όχι από τη συναυλία τους στην Αθήνα.