Η συναυλία του Σωκράτη Μάλαμα μαζί με την Ιουλία Καραπατάκη, που παρακολουθήσαμε τη Δευτέρα 2 Οκτωβρίου στο Κατράκειο Θέατρο στη Νίκαια, τα είχε όλα: πολύ έρωτα, κοινωνικούς προβληματισμούς και αστείρευτο χιούμορ.
Ο Σωκράτης Μάλαμας βγήκε στη σκηνή, μας υποδέχθηκε και έπειτα ξεκίνησε το τραγούδι. Το πρώτο τραγούδι που ερμήνευσε ήταν ένα ντουέτο με την αγαπημένη Ιουλία Καραπατάκη στο «Φύλλα Αλκαλικά», σε στίχους Άλκη Αλκαίου και μουσική Σωκράτη Μάλαμα. Ένα τραγούδι του οποίου όλοι γνωρίζουμε τους στίχους και με το που πάτησε στη σκηνή ο κόσμος ξεκίνησε να φωνάζει το όνομά του σε μια φρενίτιδα που ξέσπασε σαν καταιγίδα.
Μία άλλη μοναδική στιγμή ήταν το ντουέτο στο «Γλυκάνισος», σε στίχους Κώστα Μπαλαχούτη και μουσική Χρήστου Παπαδόπουλου. Ένα τραγούδι με το οποίο πολλοί ερωτευτήκαμε και αγαπήσαμε, που μιλάει για τον πραγματικό έρωτα, που παρά τις αντιξοότητες τα καταφέρνει και βγαίνει αλώβητος.
Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ ζεστή και ερωτική. Από δεξιά και αριστερά άκουγες τον κόσμο να τραγουδάει τα λόγια μαζί με τους δύο αγαπημένους ερμηνευτές, το φως από τα κινητά «ζέσταινε» την ατμόσφαιρα και από πάνω το φεγγάρι έκανε το τοπίο ειδυλλιακό.
Την ένταση της ατμόσφαιρας ανέβασε στα ύψη με το ροκ τραγούδι «Θίασος», σε στίχους και μουσική του Μάλαμα. Ψυχαγώγησε, έβαλε σε σκέψεις, άσκησε τη δική του κριτική στη σύγχρονη κοινωνία. Μια κοινωνία που φάσκει και αντιφάσκει είναι η σημερινή και επικρίνει ο Σωκράτης Μάλαμας αυτήν την υποκρισία της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος ενάντια σε οποιαδήποτε αρχή. Το ίδιο κάνει και με οποιονδήποτε επιφανή και μη πολίτη που προσπαθεί να ξεγελάσει με τη δήθεν ηθικότητα, τη δήθεν συμπόνοια. Παράλληλα, είναι από τα λίγα τραγούδια που περιλαμβάνουν μέσα και μια κατακραυγή και στην οπαδική βία.
Ένα ακόμα κοινωνικό τραγούδι της σύγχρονης εποχής που στηλιτεύει το σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε είναι το τραγούδι «Τα Παιδιά Μες Στην Πλατεία» σε στίχους και μουσική δικά του. Κάπου εκεί άναψαν και τα πυροτεχνήματα, κάπου εκεί καταλάβαινες τι πάει να πει να βρίσκεσαι σε μια συναυλία με τον Σωκράτη Μάλαμα. Μία στροφή που μου έχει μείνει έντονα από όταν το πρωτοάκουσα είναι η εξής: «Άμα δεν είναι όπως τα θες / δεν έχεις λόγους κι αφορμές, / δεν κάνεις βήμα. / Όσα κοστίζουν μια δραχμή / γι’ άλλους κοστίζουν μια ζωή. / Δεν είναι κρίμα; Δεν είναι κρίμα;». Σε κάνεις να σκεφτείς μέσα σε όλο αυτό τα δικά σου παιδικά χρόνια και να πεις «τώρα τι κάνω εγώ;».
Η ώρα πέρασε η ώρα και ο καλλιτέχνης συνέχισε σε αμείωτους ρυθμούς. Κάποια στιγμή από το ένα τραγούδι στο άλλο συνομίλησε λίγο με το κοινό, θέλοντας να του εκμυστηρευτεί σκέψεις του, γιατί όπως είπε ο ίδιος αστειευόμενος, θα το σκεφτόταν συνέχεια και δε θα μπορούσε να πει τους στίχους των τραγουδιών. Μία, λοιπόν, από τις σκέψεις που μας εκμυστηρεύτηκε ήταν και αυτή για το «συμβόλαιο» που συνάπτουν οι δημιουργοί με το κοινό τους. Ένα «συμβόλαιο» καλλιτεχνικό: «Ο οποιοσδήποτε δημιουργός, όταν ξεκινά και μοιράζεται τις σκέψεις, τις μουσικές, τα τραγούδια του με τον κόσμο, στην αρχή έχει δυο τρεις ακολούθους, μετά γίνονται εφτά οχτώ μετά πάλι τρεις τέσσερις, μετά πάει στους δώδεκα δεκατρείς και αυξάνονται ώσπου κάποια στιγμή το κοινό σε έχει μάθει και ξέρει τι να περιμένει από εσένα».
Εκεί ήταν που καταχειροκροτήθηκε για την προσπάθεια που κάνει όλα αυτά τα χρόνια, και το χειροκρότημα ήταν το πιο δυνατό από κάθε φορά, με το κοινό να αναλογίζεται κοινό τον κόπο και τις θυσίες που φέρει ένας καλλιτέχνης του δικού του βεληνεκούς. Και αυτή του η σκέψη δεν είχε μέσα καμία ματαιοδοξία. Ίσα-ίσα, ήταν πολύ ταπεινή. Όμως, έκρυβε μία μεγάλη ευγνωμοσύνη πίσω από τα λόγια του και ίσως και ένα μεγάλο και θερμό «ευχαριστώ» για αυτήν την αλληλεπίδραση που υπάρχει ανάμεσά μας χρόνια τώρα, ανάμεσα σε αυτόν και στον κόσμο που αγαπάει να ακούει τον καλλιτέχνη Σωκράτη Μάλαμα, γιατί είναι καλλιτέχνης, γράφει, παίζει, ερμηνεύει και ερμηνεύει με ψυχή. Τον στηρίζει σε όλα τα βήματά του, όπου και αν βρίσκεται.
Τα τραγούδια που δημιουργεί και ερμηνεύει ο αγαπημένος ερμηνευτής είναι διαφορετικά από τα συνηθισμένα. Το ίδιο και οι τίτλοι τους. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το «Ποντίκια Στην Αγορά», που ακούσαμε σε στίχους και μουσική δικά του. Ένα ακόμη ερωτικό τραγούδι για το αδιέξοδο ενός έρωτα. Μιλάει για έναν άνθρωπο που ψάχνει να βρει την αγάπη, τελικά τη βρίσκει στο πρόσωπο μιας γυναίκας που φαίνεται για μία ακόμη φορά να είναι ακατάλληλη και αυτός συνεχίζει να είναι μαζί της. Άραγε πόσο συνηθισμένο είναι αυτό, ειδικά στην εποχή μας, με τόσους αδιέξοδους έρωτες και πόσους μοναχικούς ανθρώπους που αναζητούν το άλλο τους μισό σε ακατάλληλα πρόσωπα; Και όμως, ο Σωκράτης Μάλαμας μάς περιγράφει όλη αυτήν τη γνώριη κατάσταση μέσα από λέξεις που τη φωτίζουν με έναν διαφορετικό τρόπο, μέσα από ένα λεξιλόγιο που δε θα το σκεφτόταν ο οποιοσδήποτε. Γιατί αυτό είναι ο καλλιτέχνης, για να σου περνά και να σου μεταφέρει μηνύματα και εικόνες που εσύ δε θα μπορούσες με περίτεχνο τρόπο να κάνεις.
Ένας ακόμη συνεργάτης του που τον συνόδευσε στη συναυλία ήταν και ο Πέτρος Μάλαμας, που ερμήνευσε το αγαπημένο τραγούδι «Σαν Αερικό» σε στίχους και μουσική του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Ένα τραγούδι που μιλά για την ελευθερία. Οι στίχοι του ύμνος στην ελευθερία: «Όσες κι αν χτίζουν φυλακές / κι αν ο κλοιός στενεύει / ο νους μας είναι αληταριό / που όλο θα δραπετεύει». παρομοιάζοντας με εύστοχο τρόπο τα πουλιά με τον άνθρωπο και ο Πέτρος Μάλαμας το ερμήνευσε μοναδικά.
Μία ακόμη από τις ιστορίες που μας αφηγήθηκε αφορούσε τα παιδικά του χρόνια και τη σχέση του με το Θεό. Σύμφωνα με αυτήν, όταν ήταν μικρός και ήταν κάπου μακριά από το σπίτι του και έβρεχε, έκανε μια προσευχή: «Παναγία μου, ας σταματήσει η βροχή μέχρι να πάω σπίτι» και η Παναγία τού την πραγματοποιούσε και όταν πήγαινε σπίτι τότε η βροχή ξαναξεκινούσε. Σε μία από αυτές του τις διηγήσεις σε μια γειτόνισσα, η μητέρα του έλεγε πως το παιδί της είναι χαζό. Τώρα που μεγάλωσε και στις προσευχές τις λέει όποτε έρχονται οι λογαριασμοί στο σπίτι, δε συμβαίνει το ίδιο!
Ανάμεσα στα πολλά τραγούδια που ακούσαμε στο Κατράκειο Θέατρο υπήρχαν και ροκ κομμάτια, και προς το τέλος της βραδιάς (που κράτησε μέχρι τις 00:30) ακούστηκαν και αγαπημένα λαϊκά. Λίγο πριν τελειώσει η βραδιά, το μικρόφωνο πήρε και πάλι η δημοφιλής τραγουδίστρια Ιουλία Καραπατάκη και είπε κάποια από τα δικά της, όπως: «Της Μνήμης Το Μαχαίρι» σε στίχους Δημήτρη Μπάκουλη και μουσική Άγη Παπαπαναγιώτου. Το τραγούδι αναφέρεται στο πώς οι άνθρωποι ξεχνιούνται από τους δικούς τους. Και εκεί ήταν που ξεσηκώθηκαν νεαρές κοπέλες και μεγαλύτερες και άρχισαν να χορεύουν και να λικνίζονται στους ρυθμούς της μελωδίας.
Ένα ακόμη τραγούδι της ήταν και το «Στη Φωτιά», σε στίχους και μουσική Θανάση Παπακωνσταντίνου, που και αυτό ξεσήκωσε τον κόσμο και τον έκανε να σηκωθεί από τα καθίσματα, εκτός από όσους ήταν ήδη όρθιοι, και να χορέψουν. Τα πυροτεχνήματα πήραν φωτιά και τα χαμόγελα κοσμούσαν τα πρόσωπα που από τη μία τραγουδούσαν και από την άλλη χαιρόντουσαν με αυτήν την όμορφη συναυλία. Ένα τραγούδι που σου δίνει εικόνες από τη φύση και σε βάζει σε σκέψεις για το μέλλον.
Η βραδιά ήταν γεμάτη έρωτα, τροφή για σκέψη, χιούμορ και φυσικά δεν έλειπαν το τραγούδι και ο χορός. Το πρόγραμμα έκλεισε ο Σωκράτης Μάλαμας συστήνοντας τους συνεργάτες του έναν-έναν και αποσπώντας ένα δυνατό χειροκρότημα θαυμασμού και αγάπης από το κοινό. Έτσι και αλλιώς, αυτή είναι μία σχέση που κρατά χρόνια και οι δεσμοί της είναι αναλλοίωτοι στο χρόνο.
Η υποδοχή του κόσμου ήταν ιδιαίτερη θερμή. Το κοινό ήξερε απ’ έξω τα τραγούδια του και προτίμησε να καθίσει όρθιο μπροστά για τρεις και κάτι ώρες παρά να βρεθεί στα πλάγια διαζώματα, προκειμένου να έχει οπτική επαφή με τον αγαπημένο του καλλιτέχνη. Όλα αυτά δείχνουν το βαθμό της σχέσης που έχει δημιουργηθεί. Ο Σωκράτης Μάλαμας έχει καταφέρει μέσα από την ποιότητα των στίχων, των μουσικών του επιλογών αλλά και της ερμηνείας του να αγγίζει νέους και μεγαλύτερης ηλικίας ανθρώπους στον ίδιο βαθμό. Και αυτό είναι ευτυχές και αρκετά ελπιδοφόρο, να βλέπεις πως ακόμα και παιδιά στην εφηβεία ήξεραν απ’ έξω τους στίχους όλων των τραγουδιών του.
Η ακουστική ήταν καθαρή και αυτό βοηθούσε στο να βιώνει με ακόμα πιο έντονο τρόπο τα τραγούδια που σε μετέφεραν σε άλλη διάσταση, μια πιο ερωτική, πιο μαχητική, πιο φιλοσοφική…. Τα φώτα που αναβόσβηναν βοηθούσαν στη μουσική υποβολή της ατμόσφαιρας αλλά αναδείκνυαν και τις εκφράσεις χαράς, έκστασης και αγάπης στο πρόσωπο του Σωκράτη Μάλαμα, της Ιουλίας Καραπατάκη και των υπολοίπων συνεργατών του.
Εμείς ευχόμαστε σύντομα να ξαναδούμε τον καλλιτέχνη Σωκράτη Μάλαμα που από τα σκυλάδικα, όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, κατάφερε βιώματα δικά του αλλά και του περίγυρού του να μας τα μεταφέρει και να τα κάνει δικά μας, να ενστερνιστούμε σκέψεις και να προβληματιστούμε χωρίς εξαναγκασμούς μέσα από τον δικό του δημιουργικό τρόπο.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Μιχάλη Τσεσμετζή και το mixgrill.gr.