Οι φωτογραφίες ανήκουν στο συνεργάτη μας Γιάννη Ξυδιά.
Την Τετάρτη 07/09 ανηφόρισα στο Θέατρο Βράχων για να δω την Ελεονώρα Ζουγανέλη και τους καλεσμένους της σε μια συναυλία που έμοιαζε εξ αρχής με γιορτή και κάπως έτσι αποδείχθηκε τελικά. Ομολογώ ότι τα τραγούδια των προσωπικών δίσκων της Ζουγανέλη δεν με ενθουσιάζουν όπως και οι γενικότερες επιλογές της ως προς το γενικά ποπ ύφος στο οποίο κινείται. Ωστόσο, εκτιμούσα από όταν πρωτοβγήκε κιόλας στο τραγούδι την πανέμορφη φωνή της και επέλεξα συνειδητά να την ακούσω και ζωντανά.
Αυτό που διαπίστωσα λοιπόν και με τα ίδια μου τα αυτιά, σε μία μεγάλη συναυλία, σε ένα σχεδόν κατάμεστο (περί τους 5000 ανθρώπους) ανοιχτό Θέατρο είναι ότι η Ελεονώρα Ζουγανέλη διαθέτει μία πράγματι εξαιρετική φωνή. Υπήρχαν στιγμές που τα αυτιά μου δεν χόρταιναν να την ακούν. Τόσο όμορφο χρώμα, τόση καθαρότητα και τόση δύναμη, που σίγουρα αναδεικνύονταν κι από τον εξαιρετικό ήχο που απολαύσαμε εκείνο το βράδυ.
Στη σκηνή μπάντα με πλήκτρα, μπάσο, τύμπανα και τη σφραγίδα του πολύ καλού Ευρυπίδη Ζεμενίδη (κιθάρα) που φαινόταν να έχει τον πρώτο λόγο και μας τραγούδησε και κάποια κομμάτια. Το ότι στα προσωπικά τραγούδια της Ζουγανέλη και ειδικά στα δυνατά της "σουξέ", όπως το Έλα (που είπε μαζί με τον Μουζουράκη) ή το Αττική Οδός η ατμόσφαιρα ήταν κάπως... κλαμπίστικη ή υπερβολικά ποπ για τα δικά μου γούστα (και κάπου εκεί θυμήθηκα γιατί δεν προτιμώ τα τραγούδια της), καθόλου δεν εμπόδισε όμως ούτε εμένα να παραδεχτώ τις τεράστιες ερμηνευτικές δυνατότητές της και την καταπληκτική κίνησή της στη σκηνή , ούτε φυσικά το κοινό να την αποθεώνει σε κάθε ευκαιρία. Κοινό μεγάλο, γνώστης των επιτυχιών της (και όχι μόνο), στο οποίο παρατήρησα ότι υπερτερούσαν οι νέες ηλικίες και ειδικά τα νέα ζευγάρια και οι κοριτσοπαρέες.
Άλλη διαπίστωση που έκανα είναι ότι τελικά αυτή η περιβόητη νέα γενιά καλλιτεχνών (που πρέπει να το κόψουμε σιγά σιγά αυτό το "νέα" γιατί θα την πατήσουμε όπως με την προηγούμενη γενιά που είχε φτάσει 45 και τους λέγαμε ακόμα νέους...), η γενιά του 2010 όπως προφητικά την είχε ονομάσει το Δίφωνο κάποτε, τώρα που έφτασε η ώρα αυτής της δεκαετίας αποδεικνύει τουλάχιστον ότι έχει δημιουργήσει ένα μεγάλο κοινό και μια δυνατή παρέα. Η Ζουγανέλη φώναζε ανά δύο-τρία τραγούδια και έναν από τους καλεσμένους της, έκανε πάντα ένα βήμα πίσω παραχωρώντας τους το προσκήνιο και το πράγμα έγινε κάτι σαν γιορτή φίλων...
Ο Κωστής Μαραβέγιας (με γυαλιά) ο πρώτος καλεσμένος που μας καλησπέρισε. Είπε το Δεν ζητάω πολλά μόνος του, λογική επιλογή, αλλά το ντουέτο με τη Ζουγανέλη (που πήρε θάρρος και έβαλε κι αυτή γυαλιά) στο Μη μιλάς άλλο για αγάπη ήταν η έκπληξη και μια από τις πιο όμορφες στιγμές της βραδιάς.
Κι άλλος όψιμος "γυαλάκιας" μετά από λίγο. Ο Πάνος Μουζουράκης που απολύτως λογικά προσετέθη στην παρέα για να πουν όλοι μαζί το Φίλα με ακόμα και τα πρώτα ουρλιαχτά να φύγουν απ'τα κοριτσίστικα στόματα. Στο ντουέτο του με την Ζουγανέλη (Έλα) αναφερθήκαμε ήδη. Στιγμή δυνατή και από αυτές που τραγουδούσε όλο το Θέατρο.
Την άνοδο της Νατάσσας Μποφίλιου στη σκηνή φαίνεται πως πολλοί την περίμεναν με ανυπομονησία, αν κρίνω από τις κραυγές και τα χειροκροτήματα. Ερμήνευσαν μαζί το Feeling good της Nina Simone και το αποτέλεσμα ήταν σοκαριστικά ωραίο! Δύο τεράστιες νέες φωνές που αλληλοσυμπληρώνονται τέλεια! Πραγματικά, αυτή η συνύπαρξη ήταν ίσως το καλύτερο σημείο της βραδιάς. Ακολούθησαν το Εγώ Μιλάω για Δύναμη της Γαλάνη και το Τσιγάρα Βαριά από τα προσωπικά της Μποφίλιου όπου το κοινό ξέσπασε σε φωνές θαυμασμού για την φοβερή ερμηνεία.
Οι Imam Baildi ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για μένα. Μας ανέβασαν αρκετά με τον ήχο τους και έδωσαν την ευκαιρία στη Ζουγανέλη να ερμηνεύσει εξαιρετικά κι ένα καθαρόαιμο λαϊκό όπως το Ακρογιαλιές Δειλινά.
Έκπληξη ήταν και η εκτός προγράμματος παρουσία του Κώστα Λειβαδά ο οποίος ερμήνευσε το αρκετά επίκαιρο δικό του τραγούδι Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα, ενώ μαζί με τη Ζουγανέλη είπαν ένα καινούριο κομμάτι.
Πριν, μετά και ενδιάμεσα στο ανεβοκατέβασμα των guests, που όλοι έδωσαν κάτι όμορφο στη συναυλία, η Ελεονώρα Ζουγανέλη, πέρα από τα δικά της τραγούδια, επέλεξε να κινηθεί σε ένα μεγάλο φάσμα ρεπερτορίου ερμηνεύοντας κομμάτια καλλιτεχνών από διάφορα είδη. Έτσι ακούσαμε Λάκη Παπαδόπουλο (Και θα χαθώ) αλλά και Ιωαννίδη (Όνειρο ήτανε), Αλεξίου (Φτάνει) αλλά και Πλιάτσικα (Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα), καθώς και ριψοκίνδυνες αλλά μάλλον επιτυχημένες ακροβασίες όπως το πλέξιμο των U2 (With or without you) με τον Μαχαιρίτσα (Είπα στους φίλους μου), όλα ενταγμένα σε ένα ξεκάθαρα pop-rock ύφος.
Το πολυπληθές κοινό ήταν ενθουσιασμένο και συμμετείχε σε όλη τη διάρκεια αυτής της γιορτής. Εγώ ευχαριστήθηκα την εμπειρία, κράτησα τις ενστάσεις μου που αναρωτιούνται αν έχουμε την πολυτέλεια τέτοιου επιπέδου φωνές να περιορίζονται σε ένα mainstream ύφος τύπου Α,ν αν, αν και δυστυχώς έφυγα με μια άσχημη εικόνα, καθώς η Ζουγανέλη επέλεξε να μας αναφέρει λίγο πριν το τέλος όλους του χορηγούς που τη στηρίζουν έναν προς έναν...
