Μουσική Λοβοτομή: Μετά τους Stones, τι; Νο.2

Αν είσαι κάτω των 30 και δεν είσαι επαναστάτης, δεν έχεις καρδιά. Αν είσαι άνω των 30 και εξακολουθείς να είσαι επαναστάτης, δεν έχεις μυαλό.
Διαβάστηκε φορες
Πολύς ντόρος έχει γίνει τις τελευταίες μέρες για τις αστρονομικές τιμές των εισιτηρίων για τις τέσσερις συναυλίες (δύο στο Λονδίνο και δύο στο Νιού Τζέρσι) που θα δώσουν οι Rolling Stones για να γιορτάσουν τα 50 χρόνια... υπηρεσίας στο  rock 'n' roll. Και εκμαυλισμού της νεολαίας, όπως θα συμπλήρωνε ο πάτερ Παΐσιος, μεγάλη η χάρη του και φωτιά σε όσους βλασφημούν με το όνομά του.

Οι κνιτοτραφείς συμπατριώτες μας "πουλημένους'' τους ανεβάζουνε,  ''ξεπουλημένους'' τους κατεβάζουνε, δεν έχουν αποφασίσει ακόμα ποια είναι η κατάλληλη λέξη. Ειδικά τώρα με την κρίση που περνάμε και βλέπουμε το ευρώ με τα κυάλια. Όμως το να γκρινιάζεις για τις ακριβές τιμές των εισιτηρίων των Stones είναι σαν να παραπονιέσαι για την τιμή των Rolls Royce ενώ δεν είχες ποτέ σκοπό ν' αγοράσεις μια. Οι περισσότεροι απ' αυτούς που γκρινιάζουν για τις τσουχτερές τιμές και την ''απληστία'' της παλιοπαρέας, δεν θα πήγαιναν έτσι κι αλλιώς να τους δουν, όσο και να κόστιζε η είσοδος σ' αυτά τα events. Οπότε, να 'χαμε να λέγαμε.

Η αλήθεια όμως είναι ότι το ''ξεπούλημα'' της θρυλικής μπάντας έχει ξεκινήσει από τη δεκαετία του '70, όταν από street fighting men που υποδήλωναν οι στίχοι τους λίγα χρόνια πριν, έγιναν μπον βιβέρ και μέλη τους διεθνούς τζετ σετ που αγοράζανε βίλες στα Μπαρμπάντος και κάστρα στην Αγγλία, σνιφάρανε κόκες με αρχηγούς κρατών και πηδάγανε γυναίκες πρωθυπουργών. Ήταν αυτό ξεπούλημα ή η φυσική εξέλιξη ανθρώπων που κάνανε πολύ καλά τη δουλειά τους και αμείφθηκαν πλουσιοπάροχα απ' αυτήν.

Αν είναι να το δούμε με όρους της αγοράς, το trademark Rolling Stones δεν ήταν ένα μουσικό συγκρότημα αλλά μια εμπορική επιχείρηση. Μια επιχείρηση που πουλούσε συγκινήσεις, και δυνατές μάλιστα. Ναι, αυτή ήταν η δουλειά των Stones: επί 50 χρόνια πουλήσανε αμέτρητες συγκινήσεις σε εκατομμύρια νεανικές ψυχές σε όλο τον πλανήτη, και το κάνανε τόσο καλά οι αθεόφοβοι! Και σαν τσογλάνια που είναι, τώρα που βγαίνουνε στη σύνταξη, θέλουνε να πάρουνε το εφάπαξ τους και με το παραπάνω.

Στους Stones ταιριάζει εκείνη η ατάκα από τη γερμανική ταινία ''Οι Μέρες Της Αφθονίας Σας Είναι Μετρημένες'': "Αν είσαι κάτω των 30 και δεν είσαι επαναστάτης, δεν έχεις καρδιά. Αν είσαι άνω των 30 και εξακολουθείς να είσαι επαναστάτης, δεν έχεις μυαλό." Τη συμμορία των Jagger, Richards, Watts, Wood (απ' όπου πέρασαν και οι Wyman, Jones και Taylor), δεν την αγαπήσαμε επειδή ήταν παιδιά του Che που έγραφαν τραγούδια/soundtracks για την ανατροπή του κατεστημένου, ούτε καζαντζίδηδες που τραγουδούσαν για τα βάσανα του λαού. Παιδιά της Καλών Τεχνών ήταν. Τους αγαπήσαμε για τα ριφ του Keith που πήγαιναν κατευθείαν στα γεννητικά μας όργανα, για τη γεμάτη αυθάδεια και σεξουαλικά υπονοούμενα φωνή του Mick, για τα μινιμαλιστικά, πρωτόγονα χτυπήματα του Charlie που συνόδευε με την ίδια οικονομία ο Bill, και φυσικά για τις ανατριχιαστικές κιθαριές του Brian, μετέπειτα του άλλου Mick και τέλος του Ronnie.

Όσοι συμπάθησαν το γκρουπ επειδή πήρανε τοις μετρητοίς τους στίχους του ''Street Fighting Man'', συγχωρούνται λόγω παρατεταμένης εφηβικής αφέλειας. Και στα 70s το ροκ πέρασε από την εφηβεία στον κόσμο των ενηλίκων. Θυμάμαι πόσο πολύ είχα εντυπωσιαστεί, πιτσιρικάς ακόμα, λίγο πριν το πανκ, όταν διάβασα μια συνέντευξη που είχε δώσει ο Lou Reed για το "Legendary Hearts'' όπου έλεγε ότι ''το rock 'n' roll είναι μουσική για ενήλικες''.

Ξανά στο 2012 και σκέφτομαι ότι ο μόνος λόγος που θα ταξίδευα να δω τους Stones σήμερα (αν είχα τα φράγκα), αλλά και πολλές από τις παλιές μου αγάπες που εξακολουθούν να ανεβαίνουν στη σκηνή και να βυσματώνουν τις κιθάρες τους παρά τα χρονάκια τους, είναι για να τους πω ένα σιωπηλό ευχαριστώ για τις έντονες συγκινήσεις που μου χάρισαν όλα αυτά τα χρόνια. Και είμαι σίγουρος ότι πολλοί από τους ματσωμένους προνομιούχους που θα βρεθούν (μάλλον για τελευταία φορά) μπροστά σ' αυτούς τους αγέραστους αλητάμπουρες στο Λονδίνο και το Νιού Τζέρσι σκέφτονται το ίδιο.

Ναι, τελικά δεν θα τους ευχαριστήσω από κοντά, όμως η σχέση μου μαζί τους θα παραμείνει στενή και αγαπησιάρικη, όχι μόνο μέσα από τους δίσκους τους αλλά κυρίως από τις αμέτρητες ανατριχίλες και αναμνήσεις που μου χάρισαν, που, όπως λέει και η διαφήμιση της Mastercard, η αξία τους είναι ανεκτίμητη.

Αξιολόγηση
Βαθμός άρθρου
Για να αξιολογήσετε επιλέξτε το επιθυμητό αστέρι

Κωδικός επιβεβαίωσης, γράψτε τους χαρακτήρες που βλέπετε στην εικόνα

Διαβάστε ακόμα