Δεν έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που οι Κόρε.Ύδρο. ανακοίνωσαν πως εν τέλει «εκορέσθησαν». Εκεί, στον ίδιο χώρο όπου λίγους μήνες πριν πραγματοποιήθηκε ένα μουσικό όργιο σε κατάσταση ψυχεδέλειας, επέστρεψε τώρα ο Παντελής Δημητριάδης για να παρουσιάσει το νέο του σχήμα και μετεξέλιξη των Κόρε.Ύδρο. «Τα Παιδιά της Παλαιότητας» και τον πρώτο τους δίσκο με τίτλο «12 Τραγούδια από τις Κατακόμβες».
Εντύπωση μού είχε κάνει η εξής πληροφορία στην αφίσα του εν λόγω live: «Guest star: Γιάγκος Δράκος»! Στο γεμάτο, λοιπόν, six d.o.g.s η συναυλία ξεκίνησε με την προβολή του τελευταίου επεισοδίου της σειράς «Η Λάμψη» και τον χαρακτήρα Γιάγκο Δράκο να κλαίει και να οδύρεται για την οικογένειά του που δεν θα γυρίσει και τη μοναξιά που θα έχει τώρα ως μόνο σύντροφο. Κάθε φορά που ο Γιάγκος είχε παραισθήσεις βλέποντας τα παιδιά του, εμφανίζονταν φωτογραφίες των «Παιδιών», ενώ παράλληλα με τον θρήνο του ακουγόταν το τραγούδι «Τώρα που δεν έχω κανέναν» των Κόρε.Ύδρο.!
Μετά από το χιουμοριστικό και σουρεαλιστικό αυτό σκηνικό, τα «Παιδιά της Παλαιότητας» έλαβαν δράση διασκευάζοντας το τραγούδι της Μπέσσυς Αργυράκη «Μες στην προσευχή μου σε θυμάμαι» (που υπήρξε και soundtrack της Λάμψης). Έπειτα, ο Παντελής με το γνωστό μελαγχολικό του βλέμμα και η υπόλοιπη μπάντα μπήκαν ευθύς στο θέμα της βραδιάς, που ήταν αποκλειστικά η παρουσίαση του νέου δίσκου, με το κομμάτι «Μια Νέα Αίρεση». Συνδυασμός ζωντανού live και εικόνας με διάφορα βίντεο: από σκηνές της προαναφερθείσας σειράς μέχρι ερασιτεχνικά γυρισμάτα του ίδιου του συγκροτήματος. Η σειρά των τραγουδιών ήταν όμοια με αυτήν στο δίσκο, κομμάτια που έχουν ως βασικές ιδέες τον Πόνο και το Θείο, γεννημένα μέσα από ένα πρωτοχριστιανικό κείμενο (όπως οι ίδιοι τα προλογίζουν στο δίσκο). Τίτλοι περίεργοι και παράξενοι, σαν και τους προηγούμενους που αγαπήσαμε: «Τα Μάτια Του Ρασοφόρου», «Το Δράμα Ενός…», «Μην Αναφέρεις Την Αγάπη», «Ήμουν Ο Χριστός (Στα Όνειρά Μου)».
Ο Παντελής λιγομίλητος με ελάχιστα σχόλια ανάμεσα στα κομμάτια. Επειδή, όμως, οι παλιές συνήθειες δεν ξεχνιούνται, έβγαλε για ακόμα μια φορά το πουκάμισό του μένοντας ημίγυμνος πάνω στη σκηνή. Το ύφος, οι λέξεις, τα συναισθήματα της καινούργιας δισκογραφικής δουλειάς κινούνται στα πλαίσια που έχουμε συνηθίσει –ευτυχώς! Φέρουν όλα εκείνα τα γλυκόπικρα στοιχεία που μας στιγμάτισαν. Υπάρχουν μερικοί ηχητικοί πειραματισμοί, βέβαια, οι οποίοι μου άρεσαν. Ακολούθησαν τα κομμάτια: «Ανατριχίλα Πάνω Από Την Παναγία», «(μία ανάπαυλη)», «Ένα Συναίσθημα», «(Αναλογία με) Το Τέλος Της Αναλογικής Τηλεόρασης» και «Μνήμες ‘85». (Το τελευταίο έχει ένα ενδιαφέρον και μια διαφοροποίηση από τα γνώριμα, αναφερόμενο σε μια διαδήλωση του ΠΑΣΟΚ).
Το κοινό κάπως μουδιασμένο και παγωμένο, μα με μια υποβόσκουσα αγωνία για τη συνέχεια. Σαν να περίμενε, σαν να ήλπιζε για άλλο ένα ακόμα τρελό και πανηγυρικό live των Κόρε.Ύδρο. Ακολούθησαν: «Το Γαλάζιο Τραγούδι (Στην Εποχή Της Διάχυσης)», «Προετοιμασία Για Την Κηδεία», «Θέμα: Αποχαιρετιστήριο». Αφού η συναυλία έφτασε στο τέλος της και ο Παντελής μάς ευχαρίστησε λέγοντας πως αυτός είναι ο καινούργιος δίσκος, αποδείχθηκε πως ο κόσμος στ’ αλήθεια ανέμενε κάτι άλλο: την αναβίωση των stage diving, το μουσικό παραλήρημα, να τραγουδάς και να μην ξέρεις πού πατάς και πού βρίσκεσαι. Είναι λογικό οι φαν ενός συγκροτήματος να μην συνειδητοποιούν κατευθείαν τις αλλαγές, να αρνούνται κατά βάθος να παραδεχθούν το τέλος ενός κύκλου και την αρχή ενός άλλου. Είναι λογικό να ζητούν, να απαιτούν και να ελπίζουν. Το καταλαβαίνω γιατί το αισθάνομαι κι εγώ.
Όμως, είναι ισότιμα λογικό ένας καλλιτέχνης ή ένα συγκρότημα να θέλει να αλλάξει πορεία, να παίρνει κάποιες αποφάσεις που καλύπτουν τον ίδιο, να χαράζει μια νέα διαδρομή. Άνθρωπος είναι και θα’χει τους λόγους του. Είναι λογικό και απόλυτα σεβαστό. Εξάλλου, τον καλλιτέχνη δεν τον απολαμβάνουμε μόνο μέσα από τα live του, αλλά και μέσα από τη μουσική του δουλειά γενικότερα. Μέσα από τους στίχους, τις νότες, τις σκέψεις.
Την Πέμπτη το βράδυ έγινε κατανοητό ότι, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν θα υπάρξουν ανάλογες με αυτές των Κόρε.Ύδρο. συναυλίες. Κι όταν το κοινό διψούσε για αυτό το «κάτι παραπάνω» ο Παντελής απάντησε πως «Πάνε αυτά». Κι όταν με ένα τόνο αστείου τού ζήτησαν να τραγουδήσει Γιάννη Πάριο, είπε πως θα το κάνει, αλλά μετά θα φύγουμε! Ακούσαμε το «Κόκκινο Γαρύφαλλο» και αποχωρήσαμε με ανάμεικτα συναισθήματα… Το μέλλον θα δείξει!
Εντύπωση μού είχε κάνει η εξής πληροφορία στην αφίσα του εν λόγω live: «Guest star: Γιάγκος Δράκος»! Στο γεμάτο, λοιπόν, six d.o.g.s η συναυλία ξεκίνησε με την προβολή του τελευταίου επεισοδίου της σειράς «Η Λάμψη» και τον χαρακτήρα Γιάγκο Δράκο να κλαίει και να οδύρεται για την οικογένειά του που δεν θα γυρίσει και τη μοναξιά που θα έχει τώρα ως μόνο σύντροφο. Κάθε φορά που ο Γιάγκος είχε παραισθήσεις βλέποντας τα παιδιά του, εμφανίζονταν φωτογραφίες των «Παιδιών», ενώ παράλληλα με τον θρήνο του ακουγόταν το τραγούδι «Τώρα που δεν έχω κανέναν» των Κόρε.Ύδρο.!
Μετά από το χιουμοριστικό και σουρεαλιστικό αυτό σκηνικό, τα «Παιδιά της Παλαιότητας» έλαβαν δράση διασκευάζοντας το τραγούδι της Μπέσσυς Αργυράκη «Μες στην προσευχή μου σε θυμάμαι» (που υπήρξε και soundtrack της Λάμψης). Έπειτα, ο Παντελής με το γνωστό μελαγχολικό του βλέμμα και η υπόλοιπη μπάντα μπήκαν ευθύς στο θέμα της βραδιάς, που ήταν αποκλειστικά η παρουσίαση του νέου δίσκου, με το κομμάτι «Μια Νέα Αίρεση». Συνδυασμός ζωντανού live και εικόνας με διάφορα βίντεο: από σκηνές της προαναφερθείσας σειράς μέχρι ερασιτεχνικά γυρισμάτα του ίδιου του συγκροτήματος. Η σειρά των τραγουδιών ήταν όμοια με αυτήν στο δίσκο, κομμάτια που έχουν ως βασικές ιδέες τον Πόνο και το Θείο, γεννημένα μέσα από ένα πρωτοχριστιανικό κείμενο (όπως οι ίδιοι τα προλογίζουν στο δίσκο). Τίτλοι περίεργοι και παράξενοι, σαν και τους προηγούμενους που αγαπήσαμε: «Τα Μάτια Του Ρασοφόρου», «Το Δράμα Ενός…», «Μην Αναφέρεις Την Αγάπη», «Ήμουν Ο Χριστός (Στα Όνειρά Μου)».
Ο Παντελής λιγομίλητος με ελάχιστα σχόλια ανάμεσα στα κομμάτια. Επειδή, όμως, οι παλιές συνήθειες δεν ξεχνιούνται, έβγαλε για ακόμα μια φορά το πουκάμισό του μένοντας ημίγυμνος πάνω στη σκηνή. Το ύφος, οι λέξεις, τα συναισθήματα της καινούργιας δισκογραφικής δουλειάς κινούνται στα πλαίσια που έχουμε συνηθίσει –ευτυχώς! Φέρουν όλα εκείνα τα γλυκόπικρα στοιχεία που μας στιγμάτισαν. Υπάρχουν μερικοί ηχητικοί πειραματισμοί, βέβαια, οι οποίοι μου άρεσαν. Ακολούθησαν τα κομμάτια: «Ανατριχίλα Πάνω Από Την Παναγία», «(μία ανάπαυλη)», «Ένα Συναίσθημα», «(Αναλογία με) Το Τέλος Της Αναλογικής Τηλεόρασης» και «Μνήμες ‘85». (Το τελευταίο έχει ένα ενδιαφέρον και μια διαφοροποίηση από τα γνώριμα, αναφερόμενο σε μια διαδήλωση του ΠΑΣΟΚ).
Το κοινό κάπως μουδιασμένο και παγωμένο, μα με μια υποβόσκουσα αγωνία για τη συνέχεια. Σαν να περίμενε, σαν να ήλπιζε για άλλο ένα ακόμα τρελό και πανηγυρικό live των Κόρε.Ύδρο. Ακολούθησαν: «Το Γαλάζιο Τραγούδι (Στην Εποχή Της Διάχυσης)», «Προετοιμασία Για Την Κηδεία», «Θέμα: Αποχαιρετιστήριο». Αφού η συναυλία έφτασε στο τέλος της και ο Παντελής μάς ευχαρίστησε λέγοντας πως αυτός είναι ο καινούργιος δίσκος, αποδείχθηκε πως ο κόσμος στ’ αλήθεια ανέμενε κάτι άλλο: την αναβίωση των stage diving, το μουσικό παραλήρημα, να τραγουδάς και να μην ξέρεις πού πατάς και πού βρίσκεσαι. Είναι λογικό οι φαν ενός συγκροτήματος να μην συνειδητοποιούν κατευθείαν τις αλλαγές, να αρνούνται κατά βάθος να παραδεχθούν το τέλος ενός κύκλου και την αρχή ενός άλλου. Είναι λογικό να ζητούν, να απαιτούν και να ελπίζουν. Το καταλαβαίνω γιατί το αισθάνομαι κι εγώ.
Όμως, είναι ισότιμα λογικό ένας καλλιτέχνης ή ένα συγκρότημα να θέλει να αλλάξει πορεία, να παίρνει κάποιες αποφάσεις που καλύπτουν τον ίδιο, να χαράζει μια νέα διαδρομή. Άνθρωπος είναι και θα’χει τους λόγους του. Είναι λογικό και απόλυτα σεβαστό. Εξάλλου, τον καλλιτέχνη δεν τον απολαμβάνουμε μόνο μέσα από τα live του, αλλά και μέσα από τη μουσική του δουλειά γενικότερα. Μέσα από τους στίχους, τις νότες, τις σκέψεις.
Την Πέμπτη το βράδυ έγινε κατανοητό ότι, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν θα υπάρξουν ανάλογες με αυτές των Κόρε.Ύδρο. συναυλίες. Κι όταν το κοινό διψούσε για αυτό το «κάτι παραπάνω» ο Παντελής απάντησε πως «Πάνε αυτά». Κι όταν με ένα τόνο αστείου τού ζήτησαν να τραγουδήσει Γιάννη Πάριο, είπε πως θα το κάνει, αλλά μετά θα φύγουμε! Ακούσαμε το «Κόκκινο Γαρύφαλλο» και αποχωρήσαμε με ανάμεικτα συναισθήματα… Το μέλλον θα δείξει!