Τι θα ακούσετε:
blues
Βαθμολογία:
7,5
Οι GA-20 είναι μια σύγχρονη blues rock μπάντα από τη Βοστώνη και κυκλοφόρησαν φέτος στις 20 Αυγούστου (μέσω της Alligator και της Colemine Records) έναν δίσκο-tribute στον μεγάλο bluesman Hound Dog Taylor και το συγκρότημά του, τους HouseRockers (Brewer Phillips στην κιθάρα και Ted Harvey στα ντραμς για την ιστορία). Παρόλο που οι διασκευές που ακούμε στο δίσκο ακολουθούν πιστα τις πρώτες εκτελέσεις, οι GA-20, με την ενέργειά τους και τον σεβασμό με τον οποίο αντιμετωπίζουν τα blues, παραδίδουν έναν δίσκο άξιο αναφοράς και για ακροατές πέρα από τους fans του είδους.
Ο Hound Dog Taylor (που έπασχε από πολυδαχτυλίτιδα, όπως φαίνεται και στο εξώφυλλο) ήταν γνωστός για το slide παίξιμο του, τους boogie ρυθμούς του και την έλλειψη μπάσου στη σύνθεση της μπάντας του. Γεννήθηκε στο Μισισίπι αλλά έζησε από το 1942 στο Σικάγο όπου ξεκίνησε την καριέρα του στη μουσική το 1957. Το ’71 ο ιδιοκτήτης της Alligator records, Bruce Iglauer, ξεκίνησε την εταιρεία μόνο και μόνο για να τον υπογράψει και έτσι κυκλοφόρησαν οι πρώτοι του δίσκοι με αποτέλεσμα να ξεκινήσει τις περιοδείες στις Η.Π.Α. μαζί με μουσικούς όπως ο Muddy Waters και η Big Mama Thornton. Ο μουσικός απεβίωσε το 1975 σε ηλικία 60 χρονών. Οι GA-20 παίρνουν λοιπόν τη σκυτάλη και μας παρουσιάζουν εν έτει 2021 τη μουσική του με τον vintage εξοπλισμό τους (το όνομά τους προέρχεται από τον κλασικό ενισχυτή της Gibson) και το κάνουν πολύ καλά.
Οι μουσικοί (Matt Stubbs κιθάρα, Pat Faherty κιθάρα, φωνή και στα ντραμς ο Tim Carman) είναι αψεγάδιαστοι, γκρουβάρουν μέχρι τελικής πτώσεως και ξαναζωντανεύουν τη μουσική του Hound Dog με τον καλύτερο τρόπο. Η επιλογή των κομματιών έχει γίνει με έναν τρόπο που βοηθάει τη ροή του δίσκου, ενώ όσον αφορά την ενορχήστρωση, οι δύο κιθάρες κρατάνε στιβαρά τον ρόλο τους, με τη μια να είναι είναι πιο μπουκωμένη παίζοντας τον ρόλο του μπάσου και την άλλη να αποτελεί τον μπροστάρη του ήχου των GA-20.
Η αρχή γίνεται με το καταιγιστικό boogie του "She’s Gone", όπου ξεχωρίζουν τα λακωνικά του slides στην κιθάρα, ενώ με το “Let’s Get Funky” που ακολουθεί, οι GA-20 τα ισοπεδώνουν όλα με την ενέργεια τους. Ένας ήχος απλός, άμεσος, κατευθείαν από τα juke joints (οι παράγκες που διασκέδαζαν οι Αφροαμερικάνοι της Νοτιοανατολικής Αμερικής κυρίως σε αγροτικές περιοχές) του Chicago του ’40 και του ’50 που αποδεικνύουν τη διαχρονικότητα των blues. Πέρα από τα εναρκτήρια κομμάτια αξιοσημείωτα είναι το σχεδόν surf-rockabilly του “Phillips Goes Bananas”, με ένα τρελό κιθαριστικό σόλο, το φρενήρες “Give Me Back My Wig” και το “Sadie” με τα ατελείωτα slide κιθαριστικά του μέρη.
Ο δίσκος έρχεται μέσα στην εποχή του Covid και μας θυμίζει πώς ακούγεται ζωντανά ένα συγκρότημα που κάνει πολύ καλά αυτό που ξέρει. Οι GA-20 παίζουν ηλεκτρικά blues που ακούγονται φρέσκα και αποδεικνύουν ότι η μουσική αυτή, όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα στέκει αγέρωχη και θα είναι εκεί να βοηθήσει τον ακροατή να κουνηθεί και να σώσει την ψυχή του.