Πόσοι καινούργιοι δίσκοι πιστεύετε πως κυκλοφόρησαν στη χώρα μας τη χρονιά που φεύγει; Παρά τους περιορισμούς που παρέμειναν και φέτος για τη διαχείριση της πανδημίας, πολλοί καλλιτέχνες επέστρεψαν ή πρωτοεμφανίστηκαν στη δισκογραφία, αγνοώντας τις δυσκολίες πραγματοποίησης συναυλιών. Ο κατάλογός μας δεν είναι εξαντλητικός - σίγουρα αρκετές δουλειές θα μας έχει ξεφύγει - αλλά στο αρχείο μας υπάρχουν λίγο λιγότεροι από 300 δίσκοι από το 2021.
Πλούσια παραγωγή; Θόρυβος της πολυφωνίας; Ποσότητα και όχι ποιότητα; Είναι «ποσότητα» οι 300 καινούργιοι δίσκοι σε μία χρονιά; Εκ του αποτελέσματος, δεν ενθουσιαστήκαμε συνολικά από τους δίσκους που κυκλοφόρησαν φέτος, ίσως βέβαια ο εγκλεισμός και οι περιορισμοί επηρέασαν και τη δική μας διάθεση, πέρα από τη δημιουργικότητα των συνανθρώπων μας. Αναμφίβολα, πάντως, μέσα στη χρονιά κυκλοφόρησαν πολλοί ενδιαφέροντες δίσκοι που αξίζει να προσέξουμε, και - μερικούς από αυτούς - να τους κρατήσουμε για τα χρόνια που θα έρθουν.
Διαλέξαμε 40 δίσκους από διαφορετικά είδη για να «φωτογραφίσουν» τη χρονιά που φεύγει. Η ωραία pop της Rosey Blue, το στρατευμένο hip hop των Κοινών Θνητών και του Lobo, το νέο σχήμα του Παύλου Παυλίδη, οι χαοτικές μουσικές των Halocraft, η αναβράζουσα τοπική-μα-παγκόσμια jazz και πολλά άλλα υπάρχουν στη λίστα αυτή. Μέσα στη χρονιά ακούσαμε επίσης την επιστροφή των αδερφών Κατσιμίχα και του Θανάση Παπακωνσταντίνου, ο οποίος βέβαια μας είχε τάξει και δύο ακόμα δίσκους μέσα στη χρονιά. Μάλλον θα τους ακούσουμε τους επόμενους μήνες.
Στις πρώτες θέσεις έχουμε τον πολύ πλούσιο οργανικό δίσκο του ακορντεονίστα Θάνου Σταυρίδη, τα πολύ καλά τραγούδια του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη, την όμορφη επιστροφή των Λάμδα, και δύο εξαιρετικά ντεμπούτο στην κορυφή. Στη δεύτερη θέση, τον Αντώνη Αντωνίου με το «Κκισμέττιν» τον ξέρουμε και από τους Monsieur Doumani, που επίσης ξεχωρίζουν με το “Πισσούριν”. Δεν είναι ο μόνος που έχει «διπλή» συμμετοχή: ο Φώτης Σιώτας συνδράμει στις δουλειές του Παύλου Παυλίδη και λιγότερο στου Θανάση Παπακωνσταντίνου και ο πιανίστας Γιάννης Παπαδόπουλος πέρα από το πολύ καλό “Mirrorself” που κυκλοφόρησε παίζει και στον δίσκο του Αλέξανδρου Δράκου Κτιστάκη. Στην πρώτη θέση, έρχεται η Δανάη Nielsen, παλιά γνώριμη για όσους άκουγαν τους Rosebleed πριν από δέκα και πλέον χρόνια.
Δείτε ολόκληρη τη λίστα παρακάτω και διαβάστε λίγα περισσότερα για τους δέκα πρώτους δίσκους:
Ελληνικοί Δίσκοι #40 - #11
40. Jef Maarawi - Terra Papagalli
39. Jane Doe - Random Acts Of Kindness
38. Δημήτρης Λέντζος, Χρύσα Κωττάκη - Silver Alert
37. Γιώργος Μπότης, Χρίστος Λάσκαρης - Ταξιδεύεις Ακόμα
36. Lobo - Ανάσα
35. Γυμνά Καλώδια - Ατίθασα Όνειρα Και Ελπίδες
34. Green Was Greener - Introspective
33. The Boy - Audrey
32. Halocraft - A Mother To Scare Away The Darkness
31. Nomik - Χαρούμενες Φάτσες (Δισκοκριτική)
30. Μαρία Μπεθάνη - Γιατί Να Φοβόμαστε
29. Dzingovic - Dzingovic
28. De Facto - Ημερολόγιο
27. Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης - Κύκλοι
26. Μέντα - Τελεφερίκ (Δισκοκριτική)
25. Αποστόλης Αρμάγος - Promises
24. Autow Nite Superstore - Head Over Hills
23. Χαΐνηδες - Βάρδα Φουρνέλο
22. Vassilina - Fragments (Δισκοκριτική)
21. Monsieur Doumani - Πισσούριν
20. Γιάννης Παπαδόπουλος - Mirrorself (Δισκοκριτική)
19. Jan Van de Engel - Streams
18. Evripidis And His Tragedies - Νέος Κόσμος
17. Usurum - Ασανσέρ
16. Rosey Blue - Swans (Δισκοκριτική)
15. Mechanimal - Θόρυβος (Δισκοκριτική)
14. Παύλος Παυλίδης - Το Μαύρο Κουτί (Δισκοκριτική)
13. Whereswilder - Movement In Place (Δισκοκριτική)
12. Παντελής & Μιχάλης Καλογεράκης - Ρεμπώτικα
11. Κοινοί Θνητοί - Κόκκινα Σημάδια
Οι 10 αγαπημένοι ελληνικοί δίσκοι του 2021
10. Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας - Από Την Εποχή Των Παραμυθιών
[Γράφει ο Μιχάλης Τσαντίλας]
Παρότι η στόχευση της εν λόγω – και κάθε ανάλογης – κυκλοφορίας μοιάζει να είναι πρωτίστως το παιδικό κοινό, από διάφορες απόψεις το περιεχόμενο δεν απέχει πολύ από τους κλασικούς δίσκους που κυκλοφόρησε το δίδυμο κατά την περίοδο 1985-1995. Ο μελωδικός πλούτος, η στιλιστική ποικιλομορφία και το χιούμορ δεν λείπουν, δηλαδή, από τον δίσκο ετούτο. Χωρίς να εκπλήσσουν αλλά και χωρίς να καταφεύγουν σε εκπτώσεις, οι Κατσιμίχα αποδεικνύουν ότι υπάρχουν ακόμα σημαντικοί λόγοι για να τους παρακολουθούμε, έπειτα από όλα αυτά τα χρόνια.
9. Χείλια Λουλούδια - Το Πίσω Μπαλκόνι
[Γράφει ο Δημήτρης Όρλης]
Τα Χείλια Λουλούδια είναι ένα συγκρότημα με έδρα τη Θεσσαλονίκη που δραστηριοποιείται για περισσότερα από είκοσι χρόνια, με αρκετές κυκλοφορίες και αλλαγές μελών. Δημιουργός του σχήματος και σταθερός σε στίχους και μουσική όλα αυτά τα χρόνια είναι ο Ηρακλής Ιωσηφίδης, μουσικός με σημαντική θητεία και στους 2L8. Στον καινούργιο δίσκο συνεργάζεται τόσο με παλιούς, «γνώριμους» μουσικούς όπως ο Βασίλης Αβδελάς (συνθεσάιζερς) όσο και με ανθρώπους με βαριά ιστορία στη μουσική όπως ο Ασκληπιός Ζαμπέτας (ηλεκτρική κιθάρα) με τον οποίο δεν είχε ξανασυνεργαστεί.
8. Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Απροστάτευτος
[Γράφει ο Δημήτρης Όρλης]
Ο καινούργιος δίσκος συγγενεύει κυρίως με τους δύο προηγούμενους, ηχητικά και στιχουργικά, αλλά και με παλαιότερους όπως ο «Ο Ελάχιστος Εαυτός». Κατά την ακρόαση μπορεί να δημιουργηθεί η εντύπωση πως πρόκειται για τακτοποίηση οφειλών με όσα ενέπνευσαν τους προηγούμενους δύο δίσκους, αλλά ο «Απροστάτευτος» δεν είναι μόνο αυτό.
7. Πάνος Βλάχος - Μαθήματα Ζωής
[Γράφει ο Δημήτρης Όρλης]
Στο ομώνυμο τραγούδι, όπως και στα περισσότερα τραγούδια του δίσκου, οι στίχοι του Βλάχου κερδίζουν το ενδιαφέρον από τις πρώτες ακροάσεις. Αυτό οφείλεται τόσο στην εκφραστική και παράλληλα θεατρική ερμηνεία του, όσο και στους ίδιους τους στίχους, που αφορούν το παρόν και όταν καταπιάνονται με οικεία θέματα όπως ο έρωτας το κάνουν με τρόπο που ξεφεύγει από τις συνηθισμένες παγίδες που τακτικά μας παιδεύουν ως ακροατές. Ο Πάνος Βλάχος έχει προσέξει ιδιαίτερα το μουσικό σκέλος του δίσκου του κι αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον Κώστα Παρίσση, ο οποίος έχει γράψει τη μουσική σε μερικά - από τα καλύτερα - τραγούδια του δίσκου («Εντέλεια») και έχει αναλάβει συνολικά την ενορχήστρωση και τη μίξη.
6. Νεφέλη Φασούλη - Ο Κόσμος Σου
[Γράφει ο Γιώργος Μπαλιώτης]
Ο Φοίβος Δεληβοριάς πίστεψε τη Νεφέλη Φασούλη και της προσέφερε κάτι που δεν είχε δώσει σε κανέναν άλλο νέο τραγουδιστή ή τραγουδίστρια που είχε συνεργαστεί. «Διάβασε» τις ετερόκλητες μουσικές που αγαπάει η από χρόνια συνεργατής του (jazz, pop, λαϊκό τραγούδι των τζουκ μποξ) και έγραψε στίχους και μουσική για τον πρώτο δίσκο της. Πρόκειται για ένα συνονθήλευμα από διαφορετικά τραγούδια, με πολλές καλές στιγμές συνολικά.
5. Θάνος Σταυρίδης - Spicy Margarita
[Γράφει ο Δημήτρης Όρλης]
Ο ακορντεονίστας με πολλές συμμετοχές σε δίσκους άλλων μαζεύει στον δεύτερο δίσκο του μια μεγάλη παρέα που αγνοεί σύνορα, κάτι που τελικά κάνει και το ηχητικό αποτέλεσμα. Το καβάλ του Βούλγαρου Theodosii Spassov, η κιθάρα του Βορειομακεδόνα Vlatko Stefanovski και όλα τα υπόλοιπα όργανα μέσα από τις συνθέσεις και τις πλούσιες ενορχηστρώσεις λένε πολλά χωρίς να χρησιμοποιούν ούτε μία λέξη.
4. Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης - Κάτι Σαν Ήλιος
[Γράφει ο Δημήτρης Όρλης]
Πέντε χρόνια μετά τον εξαιρετικό δίσκο του «38 Τ.Μ.» ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης παρουσιάζει εννιά πολύ αξιόλογα και όμορφα τραγούδια. Στο «Κάτι Σαν Ήλιος» ερμηνεύει ο ίδιος τους στίχους και τις μελωδίες του, κάτι που λειτουργεί εξίσου καλά - αν όχι καλύτερα σε πολλές περιπτώσεις - με τις ερμηνείες των γυναικειών φωνών που τον έχουν πλαισιώσει στο παρελθόν. Ο ερώτας είναι ο κύριος άξονας όλων των τραγουδιών και για τον ίδιο και έρχεται με πλούσιες ενοργανώσεις σε ένα ευχάριστο και πυκνό αποτέλεσμα που κάνει το μισάωρο της ακρόασης να κυλάει σαν βαθύ ποτάμι.
3. Λάμδα - Τρία
[Γράφει ο Άρης Γάρος]
Κάτι σαν από inception αυτή η κατάσταση. Ο δίσκος με τον τίτλο «Τρία» να βρίσκεται στην τρίτη θέση των επιλογών μας. Θα σοβαρευτούμε άμεσα, ακριβώς επειδή οι Λάμδα εδώ έχουν κάνει μια πολύ σοβαρή προσπάθεια, με έναν δίσκο τρομερά δουλεμένο. Η μουσική των Λάμδα θυμίζει κάτι από Radiohead, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρόκειται για μια κακή αντιγραφή, οι στίχοι χαρακτηρίζονται από κοινωνικό προβληματισμό και είναι αρκετά σκωπτικοί σε σχέση με διάφορες παθογένειες της κοινωνίας μας.
Στο ωραιότερο τραγούδι του δίσκου, με τίτλο «Καθημερινοί Και Αθώοι», ακούμε συμπυκνωμένα όλα τα (πολλά) θετικά στοιχεία αυτού του δίσκου. Συνδυάζει αυτόν τον ρυθμό και τα ηχητικά μοτίβα που σου αποσπούν την προσοχή και σε κρατούν εκεί, αλλά και τους πολύ κοινωνικά οξυδερκείς στίχους. Από πολύ κοντά ακολουθεί το «Πόλεις-Θηρία», άλλο ένα διαμαντάκι αυτού του δίσκου και επίσης τραγούδι-trademark του στίγματος των Λάμδα. Ακριβώς εδώ βρίσκεται η επιτυχία αυτού του δίσκου, στο γεγονός δηλαδή ότι είναι πολλά τα τραγούδια που κουβαλάνε μέσα τους όλο τον χαρακτήρα των Λάμδα.
«Τρία» λοιπόν, ο τρίτος δίσκος των Λάμδα που αξίζει να βρίσκεται τόσο ψηλά σε αυτή τη λίστα πέρα και πάνω από προτιμήσεις και μουσικά γούστα. Και αυτό γιατί είναι ένας δίσκος που είναι προϊόν συστηματικής και πολύ συγκροτημένης εργασίας, με το ταλέντο και την έμπνευση να βρίσκονται σε πλήρη αρμονία.
2. Αντώνης Αντωνίου - Κκισμέττιν
[Γράφει ο Δημήτρης Όρλης]
Είναι κάπως ελαστικός ο όρος «ελληνικός», όταν χρησιμοποιείται εδώ για έναν δίσκο του Κύπριου Αντώνη Αντωνίου που κυκλοφόρησε από μια σουηδική εταιρεία. Η μουσική μπορεί να βαφτιστεί εύκολα μεσογειακή και χωράει εύκολα στο (διεθνές) σύμπαν της world music. Οι στίχοι, από την άλλη, είναι στα κυπριακά, αλλά το θέμα που ξεκινά από τη χωρισμένη Λευκωσία αφορά όλους τους ανθρώπους που «θέλουν εν θέλουν, ζούσιν αντάμα».
1. Δανάη Nielsen - Who Are They
Δισκοκριτική - Δίσκος του Δεκεμβριόυ
[Γράφει ο Γιώργος Μπαλιώτης]
Το "Who Are They" έχει μια νέα πρόταση, η οποία ξεφεύγει από τα σύνορα της χώρας μας. Στην κριτική του δίσκου, Δημήτρης Καμπούρης γράφει: «Σε γενικές γραμμές η Danai Nielsen κάπου συναντάει την Bjork και τη Lorde ή την Billie Eilish, την Kate Bush και τη Lana Del Rey, αγγίζοντας ταυτόχρονα τη δύση και την ανατολή, αλλά κι όλα τα σύγχρονα ρεύματα. Όπως παίζει με τη φωνή της ή τις εμφανίσεις και την εικόνα της, έτσι παίζει και με τις μουσικές της».
Το ζητούμενο δεν είναι αν έχει στοιχεία από την μουσική πρόταση της Billie Eilish, αλλά το γεγονός ότι έχει καταφέρει να τα μπολιάσει με τον δικό της τρόπο, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι 100% δικό της. Το πρώην μέλος των αγαπημένων μου Rosebleed (στα πλήκτρα και τα δεύτερα φωνητικά), η Δανάη Nielsen έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια περσόνα με αντίστοιχη δυναμική με αυτή που είχε στα πρώτα βήματα της, η Σtella. Η προφορά των αγγλικών και η ερμηνεία της είναι πάρα πολύ καλή και η dream pop της βαδίζει στα μονοπάτια του σήμερα.
Μαζί με όλα αυτά έρχεται και το εξαιρετικό ομώνυμο τραγούδι με στίχους επίκαιρους, με ιδιαίτερο βάρος τόσο λόγω περιεχομένου όσο και λόγω γλώσσας. Μοιρασμένο σε αγγλικά και ελληνικά στέκεται όμορφα και κλείνει το μάτι σε όσα μπορεί να ακούσουμε στο μέλλον.