Είναι αλήθεια ότι ο Tim Booth, ύστερα από τόσα χρόνια καρίερας τόσο με τους James, όσο και σόλο, δεν συγκαταλέγεται πλέον, τουλάχιστον σε διεθνές επίπεδο, στους καλλιτέχνες με ιδιαίτερη δυναμική εξέλιξης και νεωτεριστικό πνεύμα. Γεγόνος είναι όμως επίσης ότι στην Ελλάδα έχει καταφέρει να γίνει ιδιαίτερα αγαπητός και δημοφιλής σε ένα κοινό που ανταποκρίνεται σε κάθε εμφάνισή του, είτε με τους James είτε χωρίς.
Το Σαββάτο βράδυ στην Ιερά Οδό, το ενθουσιώδες κοινό περίμενε με αγωνία τον Tim Booth για να τον αποθεώσει και να τον ακούσει σε παλιά και καινούρια του τραγούδια. Κατά τη προσφιλή του συνήθεια, ο Booth βγήκε στο κοινό από τα πάνω διαζώματα, ανάμεσα στους θεατές τραγουδώντας μαζί με το συγκρότημά του το πρώτο τραγούδι της βραδιάς ενώ κατεβαιναν προς τη σκηνή. Η συνέχεια της συναυλίας κινήθηκε περίπου στο ίδιο πνεύμα με τον Tim Booth ιδιαίτερα ενεργητικό και κεφάτο με την προσωπική του χαρακτηριστική κινησεολογία ινδικής έμπνευσης, να ερμηνεύει τραγούδια τόσο από τον καινούριο του δίσκο όσο και από προηγούμενους. Mεταξύ άλλων ακούσαμε και δύο κομμάτια από το δίσκο-ορόσημο "Tim Booth and the Bad Angel", η συνεργασία του με τον άνθρωπο των soundtracks του David Lynch, Angelo Badalamenti.
Ο ήχος στα πάνω διαζώματα ακουγόταν σαφώς καλύτερα και πιο καθαρά από αυτόν στο επίπεδο της σκηνής, με μεγάλη ένταση χωρίς ιδιαίτερο λόγο, αλλά παρόλα αυτά ο κόσμος έδειχνε να διασκέδαζει παντού, να χορεύει και να τραγουδάει ακούραστα. Αξίζει να σημειωθεί ότι το καλύτερο στοιχείο της βραδιάς ήταν η μπάντα του Booth, αποτελούμενη από πολύ καλούς μουσικούς, πολύ καλοδουλεμένη, αλάνθαστη και στέρεα. Ανέβασε την ποιότητα της ακουστικής εμπειρίας πάνω από τα επίπεδα της μετριότητας και οριοθέτησε για άλλη μια φορά την ειδοποιό διαφορά μεταξύ της διεθνούς και της ελληνικής μουσικής σκηνής. Γιατί στην περίπτωση του Booth, όπως και άλλων ξένων καλλιτεχνών με πολλά μουσικά χιλιόμετρα στο ενεργητικό τους, ακόμα κι εκεί που λείπει η έμπνευση και ο ενθουσιασμός του καινούριου, φρέσκου και δημιουργικού, δεν λείπει σε καμία περίπτωση ο επαγγελματισμός και η τεχνική αρτιότητα.
Το Σαββάτο βράδυ στην Ιερά Οδό, το ενθουσιώδες κοινό περίμενε με αγωνία τον Tim Booth για να τον αποθεώσει και να τον ακούσει σε παλιά και καινούρια του τραγούδια. Κατά τη προσφιλή του συνήθεια, ο Booth βγήκε στο κοινό από τα πάνω διαζώματα, ανάμεσα στους θεατές τραγουδώντας μαζί με το συγκρότημά του το πρώτο τραγούδι της βραδιάς ενώ κατεβαιναν προς τη σκηνή. Η συνέχεια της συναυλίας κινήθηκε περίπου στο ίδιο πνεύμα με τον Tim Booth ιδιαίτερα ενεργητικό και κεφάτο με την προσωπική του χαρακτηριστική κινησεολογία ινδικής έμπνευσης, να ερμηνεύει τραγούδια τόσο από τον καινούριο του δίσκο όσο και από προηγούμενους. Mεταξύ άλλων ακούσαμε και δύο κομμάτια από το δίσκο-ορόσημο "Tim Booth and the Bad Angel", η συνεργασία του με τον άνθρωπο των soundtracks του David Lynch, Angelo Badalamenti.
Ο ήχος στα πάνω διαζώματα ακουγόταν σαφώς καλύτερα και πιο καθαρά από αυτόν στο επίπεδο της σκηνής, με μεγάλη ένταση χωρίς ιδιαίτερο λόγο, αλλά παρόλα αυτά ο κόσμος έδειχνε να διασκέδαζει παντού, να χορεύει και να τραγουδάει ακούραστα. Αξίζει να σημειωθεί ότι το καλύτερο στοιχείο της βραδιάς ήταν η μπάντα του Booth, αποτελούμενη από πολύ καλούς μουσικούς, πολύ καλοδουλεμένη, αλάνθαστη και στέρεα. Ανέβασε την ποιότητα της ακουστικής εμπειρίας πάνω από τα επίπεδα της μετριότητας και οριοθέτησε για άλλη μια φορά την ειδοποιό διαφορά μεταξύ της διεθνούς και της ελληνικής μουσικής σκηνής. Γιατί στην περίπτωση του Booth, όπως και άλλων ξένων καλλιτεχνών με πολλά μουσικά χιλιόμετρα στο ενεργητικό τους, ακόμα κι εκεί που λείπει η έμπνευση και ο ενθουσιασμός του καινούριου, φρέσκου και δημιουργικού, δεν λείπει σε καμία περίπτωση ο επαγγελματισμός και η τεχνική αρτιότητα.