Eυαισθησία και αυτοπαρωδία. Αστραφτερός entertainer και... αγία πόρνη. Τέχνη και κίτς. Όλα αυτά απέχουν ελάχιστα μεταξύ τους στον Marc Almond.
«Αν θέλεις πραγματικά να πληγώσεις τους γονείς σου και δεν έχεις αρκετό θάρρος για να γίνεις ομοφυλόφιλος, το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να ασχοληθείς με την Τέχνη», είχε πει ο Kurt Vonnegut.
O Μarc Almond αυτό το πήγε ακόμα παραπέρα. Στα 15 του παρατάει το σχολείο και την επαρχιακή πόλη της Αγγλίας όπου μεγάλωσε. Mέσα από τη Σχολή Καλών Τεχνών του Leeds όπου φοίτησε γνωρίζει τον Dave Ball, που δούλευε όλη μέρα στα χρόνια της σχολής με ένα καινούργιο όργανο, το ηλεκτρικό συνθεσάιζερ, και μαζί σχηματίζουν τους Soft Cell, ένα περίεργο χαρμάνι φτιαγμένο από την αγάπη για την soul, την trash pop, την disco και το πάθος του Marc για το γαλλικό chanson, τον Jacques Brel, το πονεμένο ερωτικό τραγούδι. Tα πέντε χρόνια πορείας του γκρουπ είναι μια καλά ντοκουμενταρισμένη μουσική ιστορία.
Ηταν αυθεντικοί και καινοτόμησαν. Kαθε κυκλοφορία τους ηταν μια παρωδία που απαιτουσε σεβασμό.
Μετα την διαλυσή τους, ο Μarc Αlmond πάει σε άλλα μουσικά πεδία, με έμπνευση τις μεγάλες του αγάπες, τον Scott Walker και τον Jaques Brel.
Ενας άνθρωπος ανασφαλής, γεμάτος χιούμορ και αυτοσαρκασμό, αναζητά την ομορφιά στο βούρκο.
Αναζητά τη αστρολογία για να ηρεμήσει, καθώς θεωρεί ότι του δίνει αυτοπεποίθηση, μετά από κάποιες απόπειρες αυτοκτονίας στα '80ς.
Αγάπησε τα βιβλία του Truman Capote, Tennessee Williams, Arthur Rimbaud, Jean Genet. Συνεργάσθηκε μουσικά με καλλιτέχνες τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους. Ενδεικτικά: The The, Foetus, Sally Timms, Lydia Lunch, Nick Cave, Psychic TV, Bronski Beat, Nico και Gene Pitney.
To 1992, διασκευάζοντας το "Days Of Pearly Spencer" του David MCWilliams, φτάνει ως το Νο 4 των charts.
Δεν πρόκειται για έναν πραγματικά μεγάλο τραγουδιστή. Τα φωνητικά του χαρίσματα σταματούν εκεί που αρχίζει η ακαταμάχητη ικανότητα του να μετατρέπει σε θρίαμβο ατμοσφαιρικότητας ακόμη και το πιο αδιάφορο τραγούδι.
Ποτά, ναρκωτικά, παρακμή, ομορφιά, ναρκισσισμός, βίτσια, ιδιαιτερότητες και ύποπτοι χαρακτήρες είναι η αγαπημένη του θεματολογία, μάλλον και ο αγαπημένος του τρόπος ζωής!
Έχει ηχογραφήσει ένα —υπέρ του δέοντος αναγνωρισμένο από την κριτική— tribute album στον Jacques Brel. Η disco pop έκδοση του "Jacky", που περιέχεται όμως στο "Tenement Symphony" είναι που ουσιαστικά επανέφερε τον Brel στη μουσική επικαιρότητα των '90s.
Για πολλά χρόνια ο Almond υπήρξε επικίνδυνα εθισμένος στα ναρκωτικά. Σήμερα —όπως ισχυρίζεται τουλάχιστον— είναι «καθαρός».
Το 1999 κυκλοφόρησε σε βιβλίο η αυτοβιογραφία του με τίτλο "Tainted Life". Ξεκινώντας από τα δυστυχισμένα παιδικά του χρόνια στο Southport, εξηγεί πως από το κολέγιο βρέθηκε στη Νέα Υόρκη και από εκεί στο πάνθεον των μεγάλων της pop.
Σήμερα, στα 68 του, μετά απο πολλά προσωπικά αλμπουμ και με πάντα δυνατούς μουσικούς δίπλα του, είτε παίζει στο Gagarin, είτε στο Christmas theater, είτε σε ένα υπόγειο είτε στο σαλόνι του Άδωνι, μεγαλουργεί, εντυπωσιάζει και διασκεδάζει.
Ο ίδιος σήμερα δηλώνει τα εξής, στο πλαίσιο συνέντευξής του:
«Έχω προβλήματα μνήμης, τα οποία σχεδόν σίγουρα προέρχονται από το ατύχημα (σημείωση: το 2004 ενεπλάκη με τη μηχανή του σε ένα θανατηφόρο τροχαίο), και πρέπει να χρησιμοποιώ autocues περισσότερο από ό,τι στο παρελθόν», λέει. «Περιστασιακά εξακολουθώ να έχω τρακ στη σκηνή και τείνω να ξεχνάω τα πάντα –και αυτό είναι πιθανώς αποτέλεσμα του ατυχήματος. Επίσης, επηρέασε λίγο την ακοή μου, αλλά όλα αυτά είναι ζητήματα του σώματος. Έχω κάποιους πόνους που πιθανότατα είναι επίσης συνέπεια αυτού.
» Αλλά μετά από λίγο το όλο ζήτημα γίνεται κάπως ασαφές μέσα μου, γιατί σκέφτομαι: "Λοιπόν, είμαι στα 60 μου, αν και στην καρδιά μου αισθάνομαι ακόμα 27"». Αλλά το ατύχημα είναι κάτι που σπάνια σκέφτομαι αυτές τις μέρες. Μου φαίνεται σαν ένα παράξενο όνειρο. Σίγουρα μπορείς να ισχύουν αυτά τα κλισέ, "Με έκανε πιο πνευματικό και πιο ευγνώμονα για τη ζωή", και αυτό είναι πιθανώς αλήθεια. Νομίζω ότι όποιος έχει μια εμπειρία κοντά στο θάνατο πιθανώς εκτιμά περισσότερο αυτά που έχει. Αλλά έχει γίνει σχεδόν σαν κάτι που συνέβη σε κάποιον άλλο, σε μια άλλη ζωή. Είμαι ακόμα εδώ».
Μετά από σχεδόν μισό αιώνα στον χώρο, λέει, έχει μάθει μερικά πράγματα για τον εαυτό του. «Είναι πολύ δύσκολο, ξέρετε. Μετά από 45 χρόνια καταλήγεις να περπατάς σε μονοπάτια κάθε είδους που εύχεσαι να μην είχες ακολουθήσει ποτέ, και μετά πρέπει να απομακρυνθείς από αυτά. Αλλά νομίζω ότι πρέπει να προσπαθείς, όσο το δυνατόν περισσότερο, να είσαι αληθινός με τον εαυτό σου, σε μια δουλειά που θέλει να μην είσαι αληθινός με τον εαυτό σου. Να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου. Αυτό είναι όλο».
Ο Μarc Almond θα εμφανιστεί στο Gazarte στις 16 Και 17 Οκτωβρίου.