Goldfrapp - Tales Of Us

Το περίεργο είναι πως αν απομονώσεις αυτά τα τραγούδια, δε θα απογοητευτείς, αφού το κάθε ένα από αυτά έχει και μια ιστορία να σου πει, δύσκολα όμως θα τα σιγοτραγουδήσεις, δύσκολα θα χαθείς σε αυτά.
Διαβάστηκε φορες
1. Τι θα ακούσεις;
«Έντεχνη» folk

2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Thea, Annabel, Drew, Stranger

3. Βαθμολογία;
5,5 / 10 

Η Alison Goldfrapp κι ο Will Gregory έχουν μια σταθερή μουσική πορεία με προσεγμένες κινήσεις από το debut “Felt Mountain” του 2000 μέχρι και σήμερα.

Έχουν υπηρετήσει με επιτυχία τις ηλεκτρονικές, κυρίως, φόρμες, επηρεασμένοι από κινηματογραφικές ταινίες, folk, glam-electro pop-rock και 80ς synth pop, πάντα με επιτυχία και φέρνοντας τις επιρροές στα μέτρα τους.

Τι φέρνουν όμως με το “Tales of us” ή τι προσπάθησαν να φέρουν; Απαλλαγμένοι όσο ποτέ άλλοτε από τους ηλεκτρονικούς ήχους, ξεγύμνωσαν τα τραγούδια από μπλιμπλίκια και λοιπά παιχνίδια και στήριξαν τις εμπνεύσεις τους σε φυσικά όργανα, κιθάρες, πιάνο, έγχορδα αλλά κυρίως στη φωνή της Alison. Δημιούργησαν ένα άλμπουμ που στηρίχτηκε στην ατμόσφαιρα.

Όχι. Δεν τα κατάφεραν. Κι αυτό γιατί λείπουν οι μελωδίες και τα τραγούδια. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων τα 10 τραγούδια του “Tales of us” υπηρετούν το όραμα κι όχι την ουσία. Υπηρετούν την ατμόσφαιρα, αλλά δεν την φτιάχνουν. Ίσως σε μια καλοσκηνοθετημένη, ζωντανή εμφάνιση, με την επιβλητική παρουσία της Alison, το αποτέλεσμα να δικαιωνόταν. Αυτό όμως που πρέπει να κάνει ένα άλμπουμ σαν κι αυτό είναι να σε μεταφέρει σε αυτή τη μουσική σκηνή, να σε κάνει να δεις την Alison, να μπορείς να την αγγίξεις σχεδόν.

Δυσκολεύομαι πραγματικά να ξεχωρίσω τα τραγούδια, με τίτλους γυναικεία κι αντρικά ονόματα (εκτός από το “Stranger”), ακόμα κι έπειτα από πολλαπλές ακροάσεις.. Το περίεργο είναι πως αν απομονώσεις αυτά τα τραγούδια, δε θα απογοητευτείς, αφού το κάθε ένα από αυτά έχει και μια ιστορία να σου πει, δύσκολα όμως θα τα σιγοτραγουδήσεις,  δύσκολα θα χαθείς σε αυτά.

Υπάρχουν όμως κι εκείνες οι στιγμές που το κρατούν ζωντανό, όπως τα 2 πρώτα singles “Drew” και “Annabel”, το “Stranger” και φυσικά το “Thea”, το μόνο τραγούδι με ηλεκτρονικά στοιχεία, που μοιάζει να μην είναι τυχαίο που ξεχωρίζει.

Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένα κυρίως «γυναικείο» άλμπουμ, έχω την αίσθηση πως ταιριάζει περισσότερο στη γυναικεία ψυχοσύνθεση, σε πληγωμένες, μελαγχολικές ψυχές. 

Σχετικό θέμα
Αξιολόγηση δίσκων
Βαθμός δίσκου
Για να αξιολογήσετε επιλέξτε το επιθυμητό αστέρι

Κωδικός επιβεβαίωσης, γράψτε τους χαρακτήρες που βλέπετε στην εικόνα

Διαβάστε ακόμα