Ο λύκος κι αν εγέρασε: No sleep 'til Hammersmith

Ύστερα από αυτό το άλμπουμ κανένα  Live  δε θα είναι πια ποτέ αρκετό...
Διαβάστηκε φορες
ΔΕΛΤΙΟ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ

ΟΝΟΜΑ:  NO SLEEP ‘TIL HAMMERSMITH
ΕΠΙΘΕΤΟ: MOTORHEAD

ΕΤΟΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ: 1981
ΧΩΡΑ ΓΕΝΝΗΣΗΣ: ΑΓΓΛΙΑ

ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ ΓΟΝΕΩΝ:

IAN “LEMMY” KILMISTER: BASS, VOCALS
“FAST” EDDIE CLARKE: GUITAR
PHIL “PHILTHY ANIMAL” TAYLOR: DRUMS

Στη κατοχή του βρεθήκαν:

Side A
1.    Ace Of Spades
2.    Stay Clean
3.    Metropolis
4.    The Hammer
5.    Iron  Horse (Born to lose)
6.    No Class
Side B
1.    Overkill
2.    (We Are) The Road Crew
3.    Capricorn
4.    Bomber
5.    Motorhead

Καταχωρείται γιατί:

Ύστερα από αυτό το άλμπουμ κανένα  Live  δε θα είναι πια ποτέ αρκετό. Όπως πάντα όμως ας πάρουμε τα πράγματα  από την αρχή.

Στις αρχές της δεκαετίας του '70 στις τάξεις του Space Rock συγκροτήματος  Hawkwind βρέθηκε ο Ian Kilmister όπου μέχρι το '74 περίπου είχαν μια πολύ καλή πορεία αλλά ο ατίθασος χαρακτήρας του Kilmister δεν άφησε τη συνεργασία αυτή να συνεχιστεί. Με αφορμή τη σύλληψη του τελευταίου στα σύνορα του Καναδά, για κατοχή αμφεταμινών, κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας του συγκροτήματος ο Lemmy απολύθηκε από το συγκρότημα και επέστρεψε στην Αγγλία.  Ο ίδιος έχει δηλώσει για το γεγονός ότι όταν βγήκε από τη φυλακή και γύρισε στο συγκρότημα νόμιζε ότι όλα ήταν όπως πριν. Όμως μια ωραία πρωία ξύπνησε και το υπόλοιπο γκρουπ είχε απλώς φύγει εγκαταλείποντάς τον.

Γυρίζει λοιπόν στην Αγγλία αποφασισμένος να ιδρύσει το δικό του συγκρότημα.
Στρατολογεί τους Lucas Fox στα τύμπανα και Larry Wallis στη κιθάρα και σκέφτεται να βαφτίσει το συγκρότημα “Bastards”, όμως ο μάνατζερ του συγκροτήματος τον πείθει να αλλάξει το όνομα και έτσι καταλήγουν στο MOTORHEAD που ήταν ένα τραγούδι που είχε γράψει όταν ήταν στους Hawkwind. Το τραγούδι είχε κυκλοφορήσει  B-side στο single “Kings of Speed”.

Το σχήμα αυτό όμως δεν έμελε να κρατήσει πολύ. Ηχογράφησαν ένα δίσκο το On Parole, όμως η εταιρία τους (United Artists) αρνήθηκε να το κυκλοφορήσει. Κυκλοφόρησε αργότερα στις αρχές της δεκαετίας του '80 όταν οι Motorhead είχαν κερδίσει αρκετή φήμη και οι πωλήσεις θα ήταν σίγουρες. Ακολουθούν διαδοχικές αλλαγές, στην αρχή αντικαταστάθηκε ο Lucas Fox, που είχε κριθεί ανεπαρκής, από τον Phil Taylor, ενώ η ανάγκη για δεύτερο κιθαρίστα έφερε στο γκρουπ τον Eddie Clarke. Όμως ο Lemmy και οι δυο τελευταίοι κατάλαβαν ότι λειτουργούσαν καλυτέρα ως τρίο. Η βασική και για πολλούς η καλύτερη σύνθεση του συγκροτήματος είναι πια γεγονός.

Η δεύτερη αρχή τους όμως και πάλι δεν ήταν η καλύτερη. Προσπαθούν να προσεγγίσουν την  Stiff  Records με δυο τραγούδια, η οποία όμως δεν τους έδωσε και πολύ σημασία αν και τα κυκλοφόρησε αποσπασματικά. Το συγκρότημα ήταν έτοιμο να διαλυθεί όταν ζήτησαν από τον υπεύθυνο της  Chiswick Records Ted Carroll να τους ηχογραφήσει την τελευταία τους εμφάνιση. Ο Carroll δεν μπόρεσε να ικανοποιήσει το αίτημα όμως παραβρέθηκε στο Live και πρόσφερε στο συγκρότημα 2 μέρες στο στούντιο για την  ηχογράφηση ενός single. Το συγκρότημα όμως άρπαξε την ευκαιρία και αντί για ένα single ηχογράφησαν ολόκληρο το πρώτο άλμπουμ τους που είχε τίτλο το όνομα τους . Ο δίσκος βέβαια δεν ήταν και ό,τι καλύτερο, από άποψη παραγωγής τουλάχιστον, έδωσε όμως αφορμή στο συγκρότημα να συνεχίσει αν και τα πράγματα εξακολουθούσαν  να είναι  δυσοίωνα. Το συγκρότημα εκείνη την περίοδο χαρακτηρίστηκε από τους μουσικοκριτικούς ως το χειρότερο γκρουπ που υπήρχε.

Μια περίοδος λοιπόν με πολλές αναποδιές, καταφέρνουν όμως να υπογράψουν με την Bronze, για ένα single ξανά, που οδήγησε όμως στη δημιουργία του αριστουργηματικού OVERKILL. Ενός δίσκου που καταφέρνει να αναδείξει ό,τι ακριβώς είναι οι Motorhead. Δυνατό, επιθετικό, γρήγορο και με πολύ ένταση καθαρόαιμο Rock ‘n’Roll. Η πορεία τα επόμενα χρόνια θα είναι ανοδική καθώς ακλουθούν τα άλμπουμ “BOMBER” και “ACE OF SPADES”. Το ουσιώδες σε αυτούς τους δίσκους είναι η καλή παραγωγή που σε αντίθεση με τις πρώτες απόπειρες, τώρα ξέρει τι να κάνει με το υλικό που έχει στα χέρια της. Ειδικά η παραγωγή του Vic Maile στο ACE OF SPADES είναι άψογη. Ο Kilmister έχει δηλώσει ότι: επιτέλους ο Vic τον «έπιασε» να τραγουδάει και όχι μόνο να ουρλιάζει στο μικρόφωνο.

Ταυτόχρονα το κύρος του συγκροτήματος μεγαλώνει, οι συνεργασίες πληθαίνουν και οι περιοδείες γίνονται ατελείωτες. Μέσα σε αυτά τα χρόνια τα πολύ καλά άλμπουμ συνοδεύονται από ακόμα καλύτερες ζωντανές εμφανίσεις. Το συγκρότημα αποδεικνύει ότι βασικά είναι μια Live μπάντα και οι απλοί φίλοι του συγκροτήματος μετατρέπονται σιγά σιγά σε φανατικοί οπαδοί. Μετά την κυκλοφορία του ACE OF SPADES μάλιστα ακολουθεί και περιοδεία στην Αμερική μαζί με τον OZZY.

Είχε φτάσει λοιπόν η στιγμή όλη αυτή η ενέργεια της ζωντανής εμφάνισης να τυπωθεί σε ένα βινύλιο. Την άνοιξη του '81 του γκρουπ κάνει μια μίνι περιοδεία που αποτελείται από 5 ημερομηνίες και ονομάζεται  Short, Sharp, Pain In The Neck Tour. Οι ηχογραφήσεις 3 εκ των 5 εμφανίσεων αποτελούν το κύριο μέρος του πρώτου Live δίσκου του συγκροτήματος με τον τίτλο No Sleep Till Hammersmith. Οι τρεις αυτές εμφανίσεις ήταν στις 28 Μαρτίου στο Leeds Queens Hall στις 29 και 30 Μαρτίου στο Newcastle City Hall. Όλα τα τραγούδια του δίσκου ηχογραφηθήκαν τότε εκτός από το Iron Horse που ηχογραφήθηκε σε κάποιο Live του 1980.

Καταιγιστικό είναι ίσως ο μόνος χαρακτηρισμός που θα του ταίριαζε, ενώ η εκτέλεση των κομματιών και η παραγωγή είναι άψογα, με αποτέλεσμα όλα τα τραγούδια να ακούγονται ακόμα καλύτερα και από τις στούντιο εκτελέσεις τους. Αρχή φυσικά με το κλασσικότερο κομμάτι του συγκροτήματος ακόμα και στις μέρες μας το Ace Of Spades. Το τραγούδι γράφτηκε με αφορμή τις ατελείωτες ώρες που ο Lemmy και ο Clarke έπαιζαν Poker μέσα σε ένα βαν κατά τη διάρκεια περιοδείας κάπου στην Ευρώπη. Ο τίτλος φυσικά έχει να κάνει με τον Άσσο Μπαστούνι της τράπουλας φύλλο με την υψηλότερη αξία στην τράπουλα, τουλάχιστον στα περισσότερα παιχνίδια. Έχει αρκετή σημασία όμως και στους προληπτικούς αφού  σε πολλές  παραδόσεις αναφέρεται ως το χαρτί του θανατου. Επισης  ήταν ένα από τα 4 φύλλα που κρόταγε ο  Wild Bill Hickok , θρύλος της Αμερικανικής δύσης, τη στιγμή που δολοφονήθηκε πισώπλατα. Τα 4 φύλλα (Άσσος και 8 μπαστούνι, Άσσος και 8 σπαθί) από τότε αναφέρονται και ως dead man's hand, τίτλος που χρησημοποιειται  και σε στίχο του τραγουδιού.

Συνέχεια με τα πιο ρυθμικά Stay Clean και Metropolis. Το τελευταίο γράφτηκε εμπνευσμένο από την ομώνυμη ταινία του 1927 του Fritz Lang. Ακολουθεί το The Hammer ένα από τα πιο γρήγορα κομμάτια του συγκροτήματος και η καλύτερη εκτέλεση του Iron Horse που έχει κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής. Η πλευρά κλείνει με το Νο Class κομμάτι που η εισαγωγή του είναι δανεισμένη από το Tush των ZZ Top.

Η επόμενη πλευρά ανοίγει με το Overkill ένα τραγούδι που θα μπορούσε αντί για 5 λεπτά να διαρκεί 45 και να  μην γίνεται στιγμή βαρετό. Και ακολουθεί το ευχαριστήριο κομμάτι σε όλους τους αφανείς ήρωες που κάνουν κάθε Live πραγματικότητα.We Are The Road Crew. Έχει γραφτεί ότι μόνο όποιος έχει κουβαλήσει έστω και έναν ενισχυτή σε συναυλία μπορεί να καταλάβει ακριβώς ένα τέτοιο κομμάτι και ο μόνος που θα μπορούσε να το γράψει είναι ο Lemmy. Να τονίσουμε εδώ ότι ο τελευταίος είχε υπάρξει πλήρωμα, σε περιοδείες γνωστών ονομάτων  όπως του Jimi Hendrix, για χρόνια τη δεκαετία του 60.

Στη συνέχεια έχουμε ένα «αργό» όπως το χαρακτηρίζει ο δημιουργός του κομμάτι
το Capricorn. Αξίζει την προσοχή κανενός για να καταλάβει την έννοια του «αργού» που έχει η μπάντα. Εδώ όμως το αξιοσημείωτο είναι ο Taylor  που πραγματικά κάνει τα τύμπανα να μιλάνε. Το άλμπουμ κλείνει με το Bomber τραγούδι εμπνευσμένο από το ομώνυμο βιβλίο του Len Deighton και φυσικά με το Motorhead. Αν και το κομμάτι που βάφτισε το συγκρότημα έχει ηχογραφηθεί και με τους Hawkwind  και στο πρώτο δίσκο του γκρουπ έμεινε κλασσική και ευρέως γνωστή αυτή η εκτέλεση που είναι φυσικά και η καλύτερη.

Ο Lemmy  έχει χαρακτηρίσει το δίσκο αυτό την αρχή της πτώσης τους μιας και δεν θα κατάφερναν να τον ξεπεράσουν ποτέ. Παρόλα αυτά δεν σταμάτησαν στιγμή να προσπαθούν από τότε μέχρι σήμερα. Τώρα αν τα κατάφεραν….; Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για ένα Live δίσκο από τους καλύτερους όλων των εποχών που έχει βγει ποτέ από οποιοδήποτε γκρουπ. Ένας δίσκος που για κάποιον που δεν γνωρίζει τι θα πει Motorhead είναι σκέτη εμπειρία.

Λοιπά στοιχεία

Ο δίσκος κυκλοφόρησε στις 27 Ιουνίου  του '81 από την εταιρία Bronze σε παραγωγή του  Vic Maile

Τα κομμάτια υπογράφονται όλα από τους Eddie Clarke, Ian Kilmister και Phil Taylor εκτός από το Motorhead που υπογράφεται από τον Ian Kilmister και το Iron Horse από τους Taylor, Mick Brown, Guy "Tramp" Lawrence.

Η αρχική ιδέα ήταν να κυκλοφορήσει ο δίσκος διπλός αλλά είχαν κομμάτια μόνο για 3 πλευρές οπότε περιορίστηκε σε απλό δίσκο των δυο πλευρών.

Κυκλοφόρησαν δυο επανεκδόσεις με επιπλέον υλικό , η μια το 96 με τρία επιπλέον κομμάτια και ένα διπλό άλμπουμ το 2001. Τα περισσότερα τραγουδια όμως είναι απλώς διαφορετικές εκτελέσεις και όχι συμπληρωματικά των ζωντανών εμφανίσεων που δεν ήταν στο αρχικό άλμπουμ.

Ο δίσκος είναι ο πρώτος του συγκροτήματος που έφτασε το νούμερο 1 στα charts της Αγγλίας.

Η πρώτη έκδοση περιέχει ένθετο με φωτογραφίες του συγκροτήματος.

Ανεξάρτητα από τον τίτλο του δίσκου, στη μίνι περιοδεία που ηχογραφήθηκαν τα τραγούδια δεν συμπεριλαμβανόταν το Hammersmith Odeon

Το συγκρότημα με αυτή τη σύνθεση έβγαλε ένα ακόμη δίσκο το IronFist που αν και είχε πολύ καλές στιγμές δεν ήταν εφάμιλλο των προυγουμενων. Γρηγορα η σύνθεση άλλαξε και οι κορυφαίες στιγμές δεν άργησαν να ξανάρθουν.

Ο πρωταγωνιστής σχεδόν σε κάθε εξώφυλλο του συγκροτήματος είναι το war – pig μια δημιουργία του Joe Petagno ο οποίος έχει συνεργαστεί με πολλά άλλα γνωστά ονόματα όπως Pink Floyd, Led Zeppelin, Nazareth και άλλα

Αμφιλεγόμενη αντιφατική και σίγουρα προκλητική φυσιογνωμία ο Lemmy είναι αυτή τη στιγμή από τις πλέον αναγνωρίσιμες μορφές στο χώρο της Rock μουσικής. Έχει χαρακτηριστεί με πολλά ονόματα από πατριάρχης της σκληρής μουσικής μέχρι θεός ή και αυτός που θα μπορούσε να νικήσει το θεό. Υπερβολικοί χαρακτηρισμοί που το μόνο που δείχνουν είναι το πόσο φανατικούς οπαδούς έχει.

Το σίγουρο και ουσιώδες όμως είναι ότι το συγκρότημά  του εδώ και 35 χρόνια είναι στο στούντιο και βγάζει δίσκους ή είναι στο δρόμο και ξηλώνει τα πάντα στο πέρασμα του (Born to raise hell όπως έλεγε και ένα από τα μετέπειτα τραγούδια τους). Αν και έχουν αλλάξει αρκετά μέλη σε όλα αυτά τα χρόνια δε θα βρει κανένας δίσκο του κάτω του μετρίου. Αν και η μουσική τους άλλαξε κατά διαστήματα δεν έχουν παρουσιάσει ποτέ σημείο καμπής και οι δηλώσεις θαυμασμού αλλά και σεβασμού από όλη τη rock κοινότητα είναι πλέον κάτι τετριμμένο. Σεβασμό που κέρδισαν όλα αυτά τα χρόνια πραγματικά με το σπαθί τους χωρίς συμβιβασμούς και χωρίς να μπουν ποτέ στη μόδα

Επίσης αξιοσημείωτο είναι ότι κατάφεραν να αρέσουν εξίσου και στο punk και στο metal  κοινό. Πως το κατάφεραν αυτό; Ίσως η εξήγηση να είναι πολύ απλή, όπως αναφωνεί και ο Lemmy σε κάθε ξεκίνημα ενός Live: Hi We Are Motorhead And We Play Rock ‘N’ Roll




Διαβάστε ακόμα