Suicidal Angels
Λόγω δουλείας έχασα το πρώτο μισό των «δικών μας» Αθηναίων. Παρ' όλα αυτά, όταν μπήκα στο χώρο αντίκρισα τουλάχιστον 1.500 άτομα μπροστά από την σκηνή, τα οποία ανταποκρίνονταν θερμά στις ορέξεις την μπάντας. Αυτό ήταν αναμενόμενο φυσικά, αφού οι Suicidal Angels αποτελούν τεράστιο όνομα στο εγχώριο thrash ήχο, αλλά και ο ήχος τους ταιριάζει γάντι στην φιλοσοφία των Slayer. Το συγκρότημα τίμησε ολόκληρη την δισκογραφία του, εκτός από το "Eternal Domination", ενώ επίσης παρουσίασε δύο κομμάτια από τον επερχόμενο δίσκο ("Born of Hate" και "Endless War").
Leprous
'Ύστερα από την trash λαίλαπα, πολλοί προτίμησαν να κατευθυνθούν προς τα bars και τις κερκίδες για χαλάρωση, ενώ ο χώρος συνέχιζε να γεμίζει με γοργούς ρυθμούς. Η μπάντα που είχε το «άχαρο» έργο να μεσολαβήσει μεταξύ Suicidal Angels και Rotting Christ ήταν οι Νορβηγοί progsters, Leprous. Πολλά ακούστηκαν για την επιλογή των τελευταίων στο line-up της ημέρας, αφού θεωρείται ότι ο ήχος τους «δεν κολλάει» με του υπόλοιπους - πόσο μάλλον με τους Slayer. Αν και συμφωνώ σε αυτό, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα metal festival. Οπότε όλα τα παρακλάδια αυτής της μουσικής είναι ευπρόσδεκτα. Αν και 200-300 άτομα - κυρίως στην αρένα - έδειχναν πραγματικά να χαίρονται το show, οι υπόλοιπα κοιτούσαν τα κινητά τους ή συζητούσαν μεταξύ τους. Ο ήχος των Leprous στην αρχή δεν ήταν καλός αλλά μετά το "From the Flame" - το οποίο και τράβηξε αρκετά την προσοχή του κόσμου - έστρωσε αισθητά. Η μπάντα τα έδωσε όλα αλλά παρά τις τίμιες προσπάθειές της άφησε μέτριες εντυπώσεις. Σίγουρα οι μικρότεροι χώροι με λιγότερους και πιο πιστούς οπαδούς τους ταιριάζουν καλύτερα.
Rotting Christ
Συνέχεια με την μεγαλύτερη ελληνική black metal μπάντα εκεί έξω. Η μάλλον καλύτερα, την μεγαλύτερη ελληνικής metal μπάντα γενικώς. Με νέα μέλη στη σύνθεσή τους, νέο δίσκο και αέρα κατακτητών οι Αθηναίοι άφησαν το δικό τους στίγμα στο festival. Ομολογώ βέβαια ότι το setlist δεν ήταν το καλύτερο τους. Αυτό βέβαια είναι καθαρά προσωπική άποψη αφού τόσο οι αντιδράσεις του κοινού, όσο και οι πωλήσεις της μπάντας δείχνουν ότι ο μέσος οπαδός αγαπά πολύ τα τελευταία albums. Αντιθέτως εγώ ένιωσα μια ανατριχίλα όταν άκουσα το riff του παλιότερου "The Forest of N'Gai". Όπως και να έχει οι Rotting Christ έπαιξαν για άλλη μια φορά ως επαγγελματίες, αν και ο μπουκωμένος ήχος στα drums τους έκλεψε λίγο δόξα. Ο κόσμος ήταν πια έτοιμος για το κυρίως πιάτο. Και για να είμαστε ειλικρινείς, κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς μας περιμένει...
Slayer
Ώρα 21:30. Η αρένα είναι πλέον γεμάτη από άκρη ως άκρη ενώ το ίδιο ισχύει και για αρκετό μεγάλο μέρος των κερκίδων. Περίπου 9.000 κόσμος περιμένει την έλευση των «σφαγέων» στην πιο ιστορική και πολυπληθέστερη headline εμφάνιση τους στην χώρα μας.
Ξαφνικά τα φώτα σβήνουν και μια επιβλητική εισαγωγή ακούγεται από τα ηχεία, ενώ σταυροί και το κλασικό λογότυπο των Slayer εμφανίζονται πάνω στο πανό που κρύβει την σκηνή. Σύντομα το riff του "Repentless" ακούγεται, το πανό πέφτει και οι τέσσερις «σφαγείς» αποκαλύπτονται στον κόσμο. Για την επόμενη μιάμιση ώρα οι Slayer θα μας ξεκολλήσουν τους σβέρκους. Χωρίς πολλά μπλά-μπλά, χωρίς «φρού φρού και αρώματα» και χωρίς rock n' roll υπερβολές. Τα riffs σκίζουν τον ουρανό και μερικές φωτιές είναι υπεραρκετά για ένα μεγαλειώδες Slayer show.
Ο ήχος ήταν απροσδόκητα καλός και η μία κομματάρα διαδεχόταν την άλλη. Το setlist δεν είχε εκπλήξεις καθώς είναι το ίδιο που παίζουν σε κάθε πόλη. Παρόλα αυτά, ήταν ιδανικό και κάλυπτε όλη την ιστορία της μπάντας. "Evil Has No Boundaries", "Word Painted Blood", "War Essemble", "Gemini", "Mandatory Suicide" και μία εκπληκτική εκτέλεση του "Payback" με το μεγαλύτερο pit που έχω δει ποτέ σε συναυλία (και έχω πάει σε πολλές).
Ενώ το setlist πλησίαζε προς το τέλος, όλα τα μεγάλα και γνωστά hits έπεσαν απανωτά. Πρώτα παρουσιάστηκε το δίδυμο "Seasons in the Abyss" και "Hell Awaits" και ακολούθησαν τα επίσης πορωτικά και «οπαδικά» "South of Heaven" και "Raining Blood". Χωρίς τα τυπικά και κλισέ «καληνύχτα», "we want more", και "encore", οι Slayer αποφάσισαν να συνεχίσουν χωρίς σταματημό το σφυροκόπημα. 'Ετσι μας σέρβιραν τα "Black Magic" και "Dead Skin Mask", ενώ στο τέλος ήρθε το τελειωτικό χτύπημα με την καλύτερη εκτέλεση του "Angel of Death"και μια κραυγή του Araya, που μας έκανε να αναρωτηθούμε πως την βγάζει ακόμα τόσο δυνατά.
Το τραγούδι τελειώνει, το κοινό αποθεώνει και οι τέσσερις μένουν στην στιγμή για άλλα πέντε λεπτά χαιρετώντας τον κόσμο. Σύντομα οι χαρούμενοι - αλλά εμφανώς κουρασμένοι- Holt, Blostaph και King αποχωρούν από την σκηνή. Όχι όμως ο Araya. O Ινδιάνος κάθεται για άλλα δέκα ολόκληρα λεπτά! Μετακινείται σιγά από το ένα μέρος της σκηνής στο άλλο και απλά παρατηρεί τον κόσμο ο οποίος τον αποθεώνει και δεν διανοείται να αποχωρήσει από το γήπεδο. Αυτό ήταν σίγουρα το highlight της βραδιάς. O Araya μας συγκίνησε όσο δεν έχει καταφέρει κανείς άλλος φέτος. Στο τέλος πλησιάζει το μικρόφωνο, κοιτάει ένα κομμάτι χαρτί και αναφωνεί (στα Ελληνικά): «Ευχαριστώ πολύ! Θα μου λείψετε. Αντίο!»
Με αυτά τα τελευταία λόγια γράφτηκε η τελευταία συναυλία των Slayer στην Ελλάδα. Εμείς ευχαριστούμε Tom! Ευχαριστούμε για όλα...
